Een week geleden bereikte mij het droevige nieuws dat schrijver en dichter Pierre Maréchal was overleden. Pierre, een schrijver en dichter uit Eindhoven, was één van de oprichters en voorzitter van de Poëzieclub Eindhoven waar ik een aantal keren op het podium heb gestaan.
Regelmatig heb ik met Pierre korte gesprekken gevoerd. Over poëzie, over dichters, over de rijke culturele en literaire geschiedenis van Eindhoven en de wijde omstreken. Pierre was een wandelende encyclopedie. Hij kon overal over vertellen. Soms moest je hem afremmen als er weer een uitweiding kwam over de locatie waar we zaten (zoals Café ‘t Rozenknopje) of tijdens één van zijn voordrachten (“let op de tijd Pierre!”) omdat het anders een zeer lang gesprek zou worden danwel voordracht. Om woorden zat hij niet verlegen. Eerlijk gezegd zou ik hem nu misschien niet weer onderbreken denk ik.
Controverse was, hoe kan het ook anders in deze wereld, geen onbekende voor Pierre. Uitgesproken meningen wilden nog wel eens stuiten op onbegrip of gewoon verkeerd vallen. Maar voor zover ik kon inschatten was het altijd vanwege een bepaalde interesse of een, al dan niet misplaatst, gevoel van vaderlijk advies. Hij had het beste voor met anderen, al zagen die anderen dat regelmatig anders. Oprecht als hij was. Misschien niet altijd even tactvol gebracht. Maar nooit met de bedoeling polemiek te veroorzaken. Ik geloof oprecht dat hij nooit handelde met kwaad in de zin.
Pierre was ook een verwoed verzamelaar van literair werk. Lokaal, Brabants en veel poëzie. Als ik wat uitbracht (bundel, zelf gemaakte boekjes of vlugschriften etc.) wilde hij er graag een exemplaar van ontvangen. Niet dat hij specifiek fan was maar gewoon voor de verzameling. Nee.. verzameling doet geen recht aan wat hij wilde doen. Archief is een beter woord. Van iedere dichter, iedere schrijver die hij ontmoette wilde hij werk hebben. Ik heb nooit gevraagd hoe omvangrijk zijn archief is maar ik kan me zo voorstellen dat het een flink aantal meters in beslag neemt.
Pierre was een markant man. Ik kan hem enkel gedenken in woorden. Zoals inmiddels al velen hebben gedaan:
je plotselinge vertrek van dit aardse
leidt tot onbegrip, tot ongeloof
tot zelfreflectie en het binnenwaartse
er is geen mogelijkheid meer tot gesprek
al is er aan stof geen gebrek
maar er is helaas geen brug
die de grenzen overspant
van hier naar hiernamaals
en eenmaal daar aanbeland
is er geen weg meer terug
(walther ligtvoet 29 juli 2018)
Een mooi afscheid van een mooi mens
Condolerende groet,