Het einde van een boom is geenszins vreedzaam

 

De wind geselt mij onophoudelijk
onvermoeid gaat het door
en ik houd mij stevig verankerd in de grond
onvergankelijk

Tot de wind mij toch teveel wordt
en ik na eindeloos meebewegen
wordt ontworteld
en een diepe val moet maken
voor zoveel geweld.

Al jaren leef ik en sta ik fier
maar nu bereik ik de grond
met daverende klap.

Laat het leven
na vele jaren te hebben overleefd
maar nu dodelijk verwond.

Die trein die aan komt stormen?
Die kan mij niets meer verdommen,
mijn tijd is gekomen.

(Geschreven naar aanleiding van een omgewaaide boom op het spoor waardoor ik twee uur te laat op mijn bestemming in Eindhoven arriveerde)

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven

Gelieve mijn rechten te respecteren.