Tigra’s bezoek

Hoi hallo. Leuk je te ontmoeten. Mijn naam is Tigra…. Tigra… Latijns voor tijger… eigenlijk voel ik me best goed met zo’n naam. Beetje groots.. Dat ik zo heet komt door mijn vacht. Gestreept zoals dat van een tijger zegt mijn baasje.

Baasje? Ja, ik heb een baasje. Heb je er wat op tegen? Ik ben er anders heel blij mee hoor. Hij geeft me eten en drinken. Aait me, speelt met me, knuffelt me (alhoewel ik daar niet zo heel blij mee ben maar ik gun hem ook wel wat). Baasje is dus een soort van tweebenig dienstbaar persoon. En ik woon in een huis wat door baasje wordt onderhouden. Ook prettig. Lekker warm in de winter, koel in de zomer en veilig.

Zo’n dienstbaar persoon vergt ook behoorlijk wat werk overigens. Het heeft best lang geduurd voor ik hem getraind had. Niet zo slim die soort. Het duurde bijvoorbeeld een eeuwigheid voor hij doorhad dat ik de brokjes die ik eerst kreeg niet lekker vond. Ik probeerde van alles. Brokjes uit het bakje vissen en door de kamer slaan met mijn pootje, weigeren te eten en zelfs toen ik, door honger overmand, toch de brokjes at en daarna uitbraakte (het was werkelijk waar zó smerig) dacht hij dat er wat mis met mij was. Iemand, een ander tweebenig persoon van dezelfde soort in een witte jas, zei hem toen andere brokjes uit te proberen. Nou.. dat heb ik in mijn oren geknoopt. Ik heb werkelijk alles afgekeurd tot ik brokjes kreeg die zo lekker waren dat ik zou willen dat hij ze niet zo hoog weggezet had. Nu kan ik er niet bij maar dat is niet zo erg. Als ik maar luid genoeg roep krijg ik ze toch wel.

Oh, en die keer dat ik hem wilde leren mij niet mijn buik te aaien. Nagels uit en slaan. Maar dat heeft hij nog steeds niet door. Ik heb dat maar opgegeven en laat hem maar zijn gang gaan. Ik wil hem tenslotte ook niet verminken. Een goed dienstbaar persoon vinden is al zo moeilijk en op dit nare karaktertrekje na valt het erg mee. Ergens voelt het aaien over mijn buik ook niet erg onprettig.. als het tenminste niet te lang duurt en niet te hard gaat.

Ja.. baasje.. het is een vreemd wezen. Maar toch zou ik hem niet willen missen. Laatst was hij weg. Een aantal keren zag ik het licht en donker worden. Ik ben de tel kwijtgeraakt maar het was best vaak. Toen hij terug was heb ik toch maar even duidelijk laten merken dat ik niet blij was met zijn afwezigheid. Niet dat ik zonder hem niet overleefde hoor. Er kwam een ander tweebenig dienstbaar persoon langs maar die had lang niet zoveel aandacht voor mij als hij. Ik heb hem genegeerd.. tot ik niet meer kon. Ik was wel blij hoor dat hij er weer was. Zijn geluidjes, zijn geur, zijn stem. Maar aangezien hij mij niet verstaat moest ik het hem toch duidelijk maken dat zomaar vertrekken zonder mij geen optie meer is in de toekomst. Ik hoop dat hij het nu begrepen heeft. Zo niet dan volgen zwaardere maatregelen. Iets met nagels en meubels.. alhoewel ik dat nu ook al doe als hij niet kijkt.. ik moet eens keer iets anders verzinnen.

Ik ben trouwens voor zijn hygiëne gaan zorgen. Ik was me elke dag een ongeluk maar ik zie het hem nooit doen. Hij gaat ‘s morgens onder de waterval staan die hij aan en uit kan zetten (echt, wie doet zoiets vrijwillig?) maar zichzelf wassen doet hij niet. Af en toe wast hij zijn lippen. Ik ben hem maar op zijn hoofd gaan wassen. Dat kan omdat mijn troon (waar hij graag wil dat ik er aan krab, maar ik ga mijn eigen troon toch niet beschadigen, daar heb ik zijn rommel voor) zo hoog is en naast zijn zitplaats staat waar hij altijd zit. Misschien dat hij het dan leert en de rest zelf doet. Oh, je moet er weer vandoor?  Nou ja, het was leuk even kennis te maken. Misschien spreken we elkaar wat vaker? Lijkt me leuk. Ja, het luikje in de deur kan je gewoon gebruiken.