Een deur is dichtgetrokken. Nog net niet voor altijd, dat is pas over een paar dagen. Er is verwijderd en gepoetst, er klinkt echo waar eerst leven was. Niet alleen door de lege ruimte, maar ook echo’s van verdriet, vreugde, pijn, liefde en afscheid. Nu is het dan zover om nog eens afscheid te nemen, afscheid van deze echo’s. De muren zullen ze insluiten en niet meer prijsgeven, ook niet aan de nieuwe bewoners.
Tussen de nieuwe muren klinkt vooral gekerm en gevloek. Geluiden van hamers en zagen, van boormachines en het kraken van hersenen over de optimale indeling. Maar er zijn al tekenen van nieuwe echo’s die zich vormen. Echo’s van nieuwe emoties die zich in nieuwe muren zullen nestelen. Een plaats zoeken om te vertoeven voor altijd, ook al zal de bewoner ook deze echo’s weer verlaten. Om nieuwe echo’s te maken wellicht, of wellicht waren dit de laatste echo’s, wordt er tussen deze muren geleefd tot aan het natuurlijk einde.
Hoe dan ook. Nieuwe routines moeten zich vormen, nieuwe looproutes. Nieuwe geluiden en geuren moeten bekend worden en er moet eigenheid gegeven worden aan eenheidsworst. Een verse start. Een nieuw begin.