Eindigheid

we worden op deze wereld geworpen zonder vrees

zonder begeleiding en zonder handleiding

vanaf het verlaten van de baarmoeder zijn we wees

al hebben we ouders, ze begrijpen ons niet

noch zullen ze het ooit kunnen

mentaal zijn we alleen en zullen ons enkel voeden

met hun liefde en warmte zolang het ons is gegund

Onze eerste stappen zetten we buiten bereik van camera

of het gezichtsveld

we oefenen in stilte en verrassen ze wanneer wij klaar zijn

we kirren terwijl we wankelend voet voor voet verzetten

de eerste schreden op dat levenspad zijn dan allang gezet

We eten ons groentepapje tot we klaar zijn voor het echte werk

dan begint de reis pas echt en vullen we het huis met gekrijs

tot die eerste geglazuurde vierkantjes het bloedrood verlaten

tijd voor het verscheuren van vlees, al dan niet dierlijk

we zetten de tanden erin en malen het terwijl we woordjes leren

tekens herkennen of rijtjes met getallen in ons hoofd stampen

tot het moment dat de hormonen ons attenderen op het bestaan

van geslachtsdelen

we beginnen ze te verkennen met hand, oog, tong en neus

tot we beseffen dat die penis van de een in het gat van de ander moet

of besluiten dat dat gedoe er niets toe doet en ons afkeren

van de handelingen van reproductie zonder het doel te reproduceren

we kiezen onze verslaving, of dat nu chemisch of valutair is

we knechten ons aan alcohol of andere dampen of de heteluchtbalgen

van krijtwit gestreept grijs pak

we volgen de tekstballonnen van politici uit elk willekeurig deel van het spectrum

van links naar rechts, van rood, naar blauw, naar grijs

we denken vrij te leven maar vergeten dat we gedirigeerd worden

geregisseerd door miljoenen marketeers, sociologen en agogen

dogma’s geïndoctrineerd terwijl we vermaakt worden door sport en spel

we raken onze haren kwijt maar willen wild blijven en kiezen

een kuiken voor achterop de motor of naast ons in de dameskapperscabrio

ontkennen onze falende lichamen en kiezen het hazenpad

op weg naar onze vergeten jeugd die we nooit waardeerden

tot we ze ontgroeiden

voor je het weet zitten we allemaal in een ouwelullenkoor

of een oude taartentheekrans

Niemand ontspringt die dans en komt een keer aan de beurt

in zijn of haar vermaledijde leven

we zijn nu eenmaal ertoe gedwongen te accepteren dat het eindig is

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven

Gelieve mijn rechten te respecteren.