Ik zie ze niet meer. De mensen die om mij heen lopen. Die zitten, liggen, hangen waar het hen uitkomt. Ze bestaan niet meer. Poef! Lucht. Ik trek mijn eigen plan, doe wat ik wil. Ik heb genoeg van ze. Met hun rare maniertjes, hun geuren en geluiden. Ik bepaal vanaf nu zelf wel wat goed is voor me. Zoals heerlijk luieren in de tuin, mijzelf badend in zonlicht. Daar, vlak bij die rozenstruik. Weet je wat, ik ga er nu gewoon heen. Ze zoeken het maar uit. Alleen eerst dat kattenluikje door zien te komen.