Eens in de zoveel tijd komt het weer ter sprake. Is er weer iemand die erover begint alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Alsof er geen andere mogelijkheden zijn. Minder heftig, minder ingrijpend.
Maar dan herinner ik me dat die andere mogelijkheden niet hebben geholpen toen die werden bekeken en geprobeerd. Dat ik ook toen even eigenwijs als naïef dacht dat ik het beter wist en dat ik niet aan dat andere hoefde te geloven. Want dat andere gooit zoveel om, brengt zoveel meer dan enkel oplossing.
Er zijn er die erbij zweren. Er zijn er, zoals ik, die ervan gruwelen. Die herinneringen hebben aan andere tijden waarin het werd toegepast. Waarin die oplossing een uitweg leek voor wat zo onheilspellend opdoemde.
Misschien was het ook wel zo, heeft het me ook geholpen. En misschien ben ik daarom nu zo bang.
Foto door: Marcel Strauss, via unsplash.