Langslopen, staren, mompelen. Langslopen, becommentariëren en neus ophalen. Ik zie ze elke dag weer, elke dag terugkomen. Ik haat ze, ik verafschuw ze, ik zou willen dat ze verdwijnen maar eigenlijk wil ik dat de reden verdwijnt waarom ze zo doen, eigenlijk wil ik dat ik me conformeer aan de geldende standaarden maar ik ben zo niet, ik kan dat niet.
Ik worstel mijzelf een leven in een samenleving die anders is dan ik ben, een wereld die vreemd is in zijn normen en waarden die altijd verschuiven naar gelang de waan van de dag. Ik weiger te voldoen aan eisen die naar mijn mening te laag zijn, oppervlakkig in hun oorsprong en doel. Een leven dat wordt vormgegeven door een brein dat star is, dat beseft dat rechtvaardigheid niets met recht te maken heeft maar alles met eerlijk en samen. Een brein dat schreeuwt om (h)erkenning en mildheid naar elkaar. Maar ook een brein dat niet in staat is diezelfde mildheid voor zichzelf te voelen.
Ik worstel, maar ik zal overwinnen. Al duurt het mijn hele leven lang.
Neus ophalen? In de shit getrapt waarschijnlijk.
Conformeren? Waarom? Aan wat, aan wie?
Rechtvaardigheid? Het recht van de sterkste, slimste en
knapste waarschijnlijk …
Er rest ons slechts liefde, ook voor jezelf, hoe meer je geeft, hoe meer je hebt.
En verwacht verder niets.
Maar dat is mijn shit hé..