De dag erna. De dag na dé dag. Gisteren was de dag dat ik te horen zou krijgen of ik een zwaar traject in moest gaan of niet. Een paar blogs terug had ik het er al over dat ik noodgedwongen een stap terug moest doen. Vandaag kan ik kwijt waarom want eerder mocht ik van mijzelf niet teveel vertellen.
Een aantal maanden geleden kreeg ik last van mijn knie. Na diverse onderzoeken kwam aan het licht dat mijn knie slijtage vertoont, wat niet geheel vreemd is gezien de voorgeschiedenis van die knie, maar bij de MRI scan die als laatste was gepland was ook een andere aandoening zichtbaar.
Een tumor.
Nou zijn tumoren niet per definitie slecht, alhoewel het vergroeiingen zijn die er niet horen te zijn, dus het kon nog alle kanten op maar je snapt dat bij mij allerlei alarmbellen afgingen en dat vanaf dat moment mijn leven vooral werd bepaald door die ene vraag; is het kwaadaardig of niet? Vandaar dat mijn mentale ruimte zeer beperkt was en ik allerlei activiteiten stil had gelegd of in ieder geval uitgesteld had. Het was niet zo dat ik in zak en as zat maar echt lekker in mijn vel zat ik ook niet. Gisteren kreeg ik dus de uitslag van de laatste paar onderzoeken die vooral op de tumor gericht waren. Het antwoord op de vraag of het kwaadaardig is of niet is sinds gisteren ‘Niet.’ Het is een goedaardig gezwel, niet al te groot en de vraag is of er wat mee gedaan moet worden of niet en zo ja, wat dan. In ieder geval ben ik intussen opgelucht en begint nu de mentale rust over me heen te dalen die ik in de afgelopen maanden kwijt was.
Het zal nog wel even duren voor ik weer mijn oude vertrouwde melancholieke zelf zal zijn maar ik voel me stukken lichter nu. Geestelijk dan want lichamelijk ben ik blijkbaar nog steeds te zwaar. Mijn knie wenst wat tender love and care in de vorm van gewichtsvermindering.