Tempus Fugit

De tijd ontsnapt me. Jaar na jaar lijkt het steeds beter in het tussen mijn vingers doorglippen en wegvliegen te worden. Tijd vliegt. En niet alleen wanneer je plezier hebt. Ook in tijden van onrust, van wezenloos voor je uit staren of tijdens activiteiten die door menigeen als nutteloos worden bestempeld. Misschien juist daar. Tijd is ongrijpbaar voor ons lineair levende wezens.

We vullen agenda’s met in het achterhoofd dat al wat belangrijk is later altijd nog wel kan maar inhalen wat nu belangrijk is kan niet. Het moment is voorbij. We kunnen slechts hopen op nieuwe momenten. Of deze momenten zelf creëren. Tijd is iets wat voor ons mensen een limiet kent en het vullen met zoveel activiteiten als kan om zoveel mogelijk mee te maken voor we oud en versleten zijn lijkt dan ook een goed idee. Maar waarom vullen we de tijd zo erg vol dat we niet meer kunnen nagenieten van die mooie momenten die ons gegeven zijn?

Hoeveel tijd gunnen we onszelf voor dat wat belangrijk is? Hoeveel tijd gunnen we onszelf om te reflecteren op dat wat belangrijk was?