Door het open raam dwarrelen flarden van gesprekken op straat binnen. Op anderhalve meter moet je je stem blijkbaar iets verheffen wil je verstaanbaar blijven. Ik probeer mijn best te doen het niet te horen terwijl ik mij tracht te concentreren op de woorden die Campert ergens in de jaren vijftig of zestig aan het papier toevertrouwde. Omdat uiteindelijk de dialoog van buiten zich vermengt met de dialoog die ik lees sluit ik toch het raam maar en verleg even mijn aandacht naar het aanrecht.
Het brood wat ik vroeg in de middag gebakken heb ligt te koelen op een rekje. Het is nog niet afgekoeld. Te oordelen aan de temperatuur, de tijd die het al heeft liggen koelen, en het naderend tijdstip voor de avondmaaltijd besluit ik dat deze laatste een broodmaaltijd gaat worden. Vers brood met roomboter en rietsuiker. Het kan erger.
Het is rustig. Op straat, in huis, in mijn hoofd. Een zondagmiddag gevoel zoals ik dat alleen in mijn jeugd kende.