Je donkere, zware stem klinkt uit de luidsprekers,
gedichten declamerend op het ritme van instrumenten.
Je woorden dringen binnen en landen in een bed van
zwaarmoedigheid.
De muziek draagt emoties van melancholie,
gedragen verdriet, doorspekt met
herinneringen aan blijere tijden en
de pijnlijke eindes ervan.
Het raakt mij diep.
Ontroering en dankbaarheid voor je woorden
je gedichten, troostende muziek,
Ik voel mij niet alleen in de strijd die in mij woedt
en ervaar een glimp van herkenning.
Ooit wilde ik je ontmoeten, je live zien performen
maar helaas, je bent er niet meer.
Rust zacht oude man.
Verdiend na al die jaren.
(walther ligtvoet, naar aanleiding van het bericht van het overlijden van Leonard Cohen op 11 november 2016)
Leonard, mijn rust in de jaren van snerpende gitaren, krijsende stemmen en bonkende trommels. Vijftien jaar, alleen, voor het eerst op een brommer midden in de nacht van Kwintsheul naar Den Haag. Als redster van mijn dronken door drugs bedrogen vriendinnen… ~the sisters of Mercy, they are not departed or gone~ zong ik luid en zo kwam ik veilig waar ik zijn moest.