De zwarte kraaien in mijn hoofd krassen
een laatste maal
Ik laat mij verrassen
door het trillen van de stem
Het doorsnijdt dwarsverbanden
Legt nieuwe verbindingen als bruggen
tussen afgelegen eilanden
Impulsen stromen over ongebaande paden
Reizend door onbekend terrein
Als een marionet bepalen zij mijn daden
Verraden mijn meest diepe emoties
Roesten de stalen zenuwen
tot op de kern
van mijn bestaan
Na het krassen blijft slechts
warmte en zonlicht over
Dwalen door lanen en parken