Hier zit ik weer. Wachtend op het volgende gesprek en de volgende beerput die wordt opengetrokken in mijn ziel. De hoeveelste afspraak is dit nu? De vierde of vijfde geloof ik. Straks eens terugzoeken. Ach, het was eigenlijk wel verstandig en goed om een afspraak te maken bij de psychologe. Ik loop echt helemaal vast in mijn dagelijks leven. Wat een gedoe zeg. Een huwelijk met veel ruzie en spanning maar verder zo saai als het maar zijn kan. Een dochter die haar benen niet bij elkaar kan houden en een stiefzoon met losse handjes en lange vingers. En dan dat werk. Man man man. Wat een eikel is die voorman op de werkplaats zeg. Maar goed.. ik moet blij zijn dat ik werk heb. Maar ja.. dan kan het dus wel eens gebeuren dat je doordraait. Toch? Die rechter had wel gelijk. Ik ben een lopend kruitvat. Met een kort lontje. Maar wat wil je man.. zoveel shit kan een mens toch niet in zijn eentje oplossen!? Rustig.. kalm.. adem diep in.. daar ga je weer…
Hee, nog een patiënt. Wat kijkt die schichtig rond zeg. Eerste keer zeker? Of misschien gewoon stapelmesjogge. Dat kan ook. Ach kijk nou.. hij durft niet naast mij te komen zitten. Hah… och arme meid waar hij nu naast gaat zitten zeg. Jeetje.. wat een lucht brengt die mee man.. pfoe. Niet te harden. Ik zet even dat raampje open.
Hoe lang zou het nog duren voor ik aan de beurt ben? Ik zit hier verdorie niet voor de lol. Ben benieuwd waar we het vandaag over gaan hebben. Hopelijk niet weer dat therapie gedoe. Als ze daar weer over begint sta ik op en loop ik weg. Nou ja.. zeg ik er wat van. Denk ik. Misschien heeft ze wel gelijk. Moet ik echt in therapie. Kan toch nooit goed zijn al dat gedoe.
“Meneer Jacobsen?”
Heh.. oh.. daar is ze.. eindelijk zeg. “Ik kom eraan.”
“Sorry dat u zo lang heeft moeten wachten.”
“Och meid.. het is niets, lekker relaxen met een muziekje erbij.”
Waar zal ik eens gaan zitten? Daar zat ik vorige keer maar die plek is doorgezakt. De andere kant is vast beter.
“Neemt u plaats. Zo meneer Jacobsen. Hoe is het nu met u?”
“Mwoah.. gaat wel hé.. zijn gangetje.”
“Hoe is het na de laatste sessie gegaan met u? Nog last gehad van de herinneringen die naar boven kwamen?”
Jezus.. mens begin je daar nu weer over? Wat een puinhoop was ik toen die dag zeg. En ik had het net weer teruggestopt in die doos van pandora. Je doet ook godverd.. niet vloeken.. je doet ook je best om dat kreng te openen en open te houden.
“Neuh, was eigenlijk diezelfde middag weer over. Geen enkele last van gehad.”
“Echt? U leek anders erg van slag toen u wegging.”
“Welnee meid. Ik kan wel wat hebben hoor. Sterk als een os ik.”
“Okee, dan gaan we maar verder met de behandeling. Deze sessie zou gaan over uw gedrag naar uw dochter toe. U had in het begin aangegeven dat u vond dat ze nogal euhm.. hoe zal ik het verwoorden, nogal houdt van losse contacten met diverse mannen en dat u hier problemen mee heeft.”
“Problemen!? Dat kind is een hoer joh. Ze ziet een lekkere vent en hop gaat liggen en wijd gaan die benen!”
“Rustig meneer Jacobsen, rustig.”
“Nou ja.. zo erg is het nu ook weer niet maar ze gaat er wel verdomd snel het bed mee in met die gasten. En allemaal ook van die louche types hè. Rare gasten zijn het.”
“Hoe oud is uw dochter?”
“26 nu. 27 volgende maand.”
“Okay, volwassen dus. Dan mag ze toch wel haar eigen keuzes maken?”
“Mjahh.. ze woont wel in mijn huis. Ik moet al die gasten niet over de vloer.”
“Ze woont nog bij u thuis?”
“Ja? Ze gaat het huis pas uit als ze trouwt heb ik haar gezegd. Zoals het hoort. Al dat samenwonen en hokken en ander gedoe is allemaal tegen mijn normen en waarden.”
Zo.. dat heb ik eens mooi gezegd! Mijn normen en waarden! Die uit Den Haag met die witte kuif had gelijk. We moeten onze normen en waarden weer terugpakken!
“Okay. Laten we het eens over uw normen en waarden gaan hebben dan. Hier kunnen we………..
Zo.. eindelijk klaar. Weg hier. Ik heb het haar toch maar eens goed verteld. Misschien dat ze nou mijn dochter eens aan kan pakken. Al dat gedoe van haar. Ja okee, die psychologe had gezegd dat ik het zelf moet doen maar dat meende ze vast niet. Ze zal ze vast wel bellen nu. Ik heb haar dat nummer niet voor niets gegeven.
Heej.. die meid zit nog steeds in de wachtkamer. Oh ze staat op. Ze komt op me af.. leuk ding.
“Kom pap, we gaan weer naar het tehuis, het wordt tijd voor je medicijnen en mamma zit vast al te wachten met de koffie en de koekjes op je kamer.”