Dagboek van een k(r)ampeerder

16 juli 2019

Kamperen. Ik plaats meestal een r tussen de k en de a. Ik hou er namelijk niet van. Ik hecht toch te veel waarde aan comfort. Dit jaar moet ik er echter aan geloven. De eerste keer kamperen.. een echte camping. Ik kijk er niet echt naar uit maar de tenten staan (gelukkig heeft de tiener zijn eigen tent), de spullen zijn erin opgeborgen en de eerste nacht staat voor de deur. De nachtmerries kunnen beginnen. Ik heb al dagen angstbeelden van reuzenteken (dank je Leo de Jager), er lopen hier konijnen en sinds Monty Python kijk ik daar toch anders tegenaan en de horrorverhalen over regenbuien en de daardoor spontaan ontstane rivieren doen mij vrijwel dagelijks buienradar checken. Soms wel meerdere keren per dag. Bovendien, het vooruitzicht om met de hele handel de auto weer vol te moeten tetrissen doet mij huiverend naar het einde van de krampeertocht uitkijken.

Mocht ik het na kunnen vertellen dan mag ik mij waarschijnlijk gelukkig prijzen…

17 juli 2019

De eerste nacht heb ik overleefd. Les 1, een tent is geen huis… De ‘muren’ zijn een stuk dunner en vooral gehoriger. Wat maken insecten een herrie zeg… De ochtend begon met een nat hoofd… Les 2, een tarp wordt vochtig. Iets met condens en dauw.

Douchen geschiedt aan de andere zijde van het veld. Dus over een met dauw en konijnenkeutels bedekt grasveld richting de doucheruimtes. Dat is nog best frisjes… 50 cent in de douche en het warme water stroomt over mijn inmiddels sterk afgekoeld lijf… Zaligheid. Les 3, voldoende muntjes meenemen.

Nu aan het ontbijt… Gezellig met twee mensen en een aantal konijnen die op afstand zichzelf afvragen wat die rare tweebenigen op hun ruim bemeten toilet doen…

18 juli 2019

Goed… Dag drie… Lief had last van haar rug vanwege de lage stahoogte in de tent en er dreigt regen dit weekend. Aangezien de tent niet waterdicht oogt wordt het de boel afbreken.

Als we nu dan weer de auto mogen gaan voltetrissen zou ik er nog vrede mee hebben. Maar nee… Lief is gisterenavond tijdens mijn afwezigheid een nieuwe tweedehands tent gaan scoren met voldoende stahoogte en deze is wel, volgens zeggen, waterdicht.

Dus…. Na het afbreken mag ik zo direct een andere, nog grotere, tent gaan opbouwen.

Joepie.

Het enthousiasme straalt van me af. De buren liggen dubbel.

19 juli 2019

De vierde dag. Ik heb een kleine bekentenis. Omdat de tiener deze ochtend al vroeg zijn rapport op moest halen en zijn lesboeken moest afgooien bij zijn school in Ede zijn wij gisterenavond na het opzetten van die gigantische tent de camping afgeslopen en hebben de nacht in een normaal huis en in een fatsoenlijk bed doorgebracht.

Schande… Ik weet het. Maar ik heb genoten van de nachtrust.

Op de terugweg deze middag (ja, ik ben er toch weer ingetrapt) zijn we nog even langs de Decathlon gereden. Voor wie het niet kent… De Ikea onder de outdoor sportzaken… Plus een kampeerafdeling in het seizoen. We wilden de tafel die we hadden geleend niet langer gebruiken, de poten schoven op eigen beweging in (verdomd lastig als je net een kop oploskoffie hebt gemaakt). Zoals gezegd, de Ikea onder de outdoor winkels. Dus…. Je gaat voor een enkel ding en je auto komt volgeladen de parkeergarage uit. Ik overweeg ernstig een tweedehands transportbusje te kopen want hoe ik het allemaal na afloop in de auto ga krijgen is mij vooralsnog een raadsel.

De buren lagen uiteraard weer dubbel…

20 juli 2019

Een hindernissenbaan… Zo noem ik intussen de nachtelijke route van de tent naar de toiletten. Het begint al met het uit de slaapcabine of binnentent (of hoe die claustrofobie oproepende paar doeken ook heten mogen) te klauteren zonder je cabinegenoot wakker te maken. Onmogelijk dus. Dan in het donker je tent uitkomen zonder dat je struikelt over zakken, schoenen, camping meubilair of andere in de tent opgeslagen spullen. Dan de rits vinden om je ‘deur’ te openen. En intussen voelt je blaas aan alsof hij op klappen staat.

Eenmaal buiten wordt het er niet beter op. Je hebt scheerlijnen en grondhaken, ook wel bekendstaand als haringen, die alle tenten overeind houden maar in het donker nauwelijks zichtbaar zijn. Het openbaar toilet van de Monthy Python achtige konijnen is bezaaid met daar overdag achtergelaten spullen: fietsjes, speelgoed, een ogenschijnlijk willekeurig geplaatste verzameling campingstoelen (ik verdenk de organisatie ervan dit iedere nacht strategisch op te stellen).

Uiteraard zijn er ook natuurlijke ‘uitdagingen’. Konijnen graven gaten (of de kinderen van de vorige huurders), het veld ligt bezaaid met dennenappels in variërende staat van hardheid (van keihard want net gevallen tot langer liggend en dus half verrot) en de insecten die zich gedurende die uren tonen schijnen een voorliefde te hebben voor warme lichamen. Intussen vraag je je af of je blaas niet prematuur geleegd gaat worden. De darmen beginnen zich ook te roeren.

Goed. Eenmaal bij de sanitaire voorzieningen aangekomen denk je er te zijn. Maar als je je bedenkt dat er in totaal vijf toiletten voor ongeveer zesendertig volwassen en
plusminus vijftig kinderen zijn die de gehele avond nog niet zijn schoongemaakt…. Dus eerst de schoonst mogelijke ruimte opzoeken, een halve toiletrol verbruiken om hem enigszins acceptabel schoon te krijgen en het grote legen kan beginnen.

En dan nog terug…

21 juli 2019

Nu de tent staat, de inrichting in orde is bevonden en het slapen redelijk gaat hebben we eindelijk kans het ware campingleven te ervaren. Kort gezegd; het is net als thuis maar dan vele malen inefficiënter en primitiever.

Overdag moet je jezelf vermaken met een boek, spelletjes, gezellig keuvelen of uitstapjes naar de omgeving. Een boek lezen met 50 kinderen die roepend, schreeuwend en gillend rondrennen is onmogelijk. Spelletjes gaan mij niet goed af. Mens erger je niet zou nog gaan maar kennelijk is dat beneden niveau. Het keuvelen verzandt al snel op een dusdanig laag niveau dat ik flashbacks krijg naar mijn tiener/puber/twintiger jaren. Dus uitstapjes dan maar. De plaatselijke supermarkt is driemaal zo klein als de buurtwinkel thuis. Dus dat is nauwelijks een uitstapje te noemen (ja, boodschappen doen beschouw ik op dit moment als een uitstapje..). Gelukkig is er nog een mogelijkheid om een brocanteur te bezoeken.

Koken is behelpen. 1 pit, kleine gasfles met maximaal 1 uur en een kwartier aan gas. Dus beperkt tot simpele gerechten, eenpans dingetjes en een gebakken eitje (met bacon!). Maar een volwaardig driegangenmenu is wat lastiger. Het zal vast wel kunnen.. Met wat meer ervaring.

Afwassen is al geen pretje maar op de camping moet je je vaat verzamelen, het veld oversteken naar de vaatwasplaats en dan daar aansluiten in de wachtrij waar meerdere slachtoffers trachten een koetjes en kalfjes gesprek te voeren. Gezien de samenstelling van de groep een extra horde om te nemen.

De avondfeesten in de omgeving zijn vrijwel allemaal beperkt tot herrie. Hardcore techno, heavy metal, of Nederlandstalig gejengel. Ook daar hoef je geen verlichting te zoeken.

Gelukkig verkopen ze bier bij de super.

22 juli 2019

Het hoge woord is eruit. Morgen is de laatste dag van de krampeertocht. De afgelopen dagen waren een mengeling van afzien, behelpen, moedeloos accepteren en mijzelf overgeven aan een leven dat ik jaren heb kunnen weghouden.

Maar eerlijk is eerlijk, er waren momenten waarop ik heb kunnen lachen, waarop ik rustig heb kunnen zitten lezen, voor mij uit heb kunnen staren en vooral heb kunnen genieten van kinderen die het naar hun zin hadden.

De avonden waren voorzien van humor (en de nodige drank), de ochtenden van warm water met een vage gelijkenis met koffie. De maaltijden simpel edoch maagvullend (voedzaam kan ik het nog niet noemen gezien dat wat er genuttigd is) en de dagen gleden voorbij in eentonigheid. De treurnis die kamperen heet is daardoor ook wel prettig. Geen hectiek is ook wel fijn. De stress van de eerste dagen is bijna van me afgegleden (al heb ik nog steeds behoefte aan een goede massage).

Het enige wat mij, nu ik weet dat we morgen gaan vertrekken, zorgen baart is hoe ik alles in de auto gepropt ga krijgen. Zelfs een wereldkampioen tetris zou er moeite mee hebben.

We kunnen natuurlijk altijd nog de tiener achterlaten…

24 juli 2019

Het laatste camping bericht… Voor wie het weten wil: we hebben de tiener achtergelaten. Voorzien van zijn eigen tent, een krat vol voedsel en een routeplan naar de dichtstbijzijnde waterkraan hebben wij gisterenmiddag afscheid genomen. Uiteraard verblijft hij onder toezicht van een bevriend gezin. Morgen halen we hem weer op. Mits hij nog mee terug wil en niet besloten heeft het tijdelijke gezin te adopteren.

De tent en al de spullen die we in de afgelopen week hebben vergaard pasten maar net in de auto. De tiener zou bedolven zijn geweest dus maar goed dat hij achterbleef.
Het afbreken van de tent ging overigens sneller dan gedacht. De tent paste zelfs beter in zijn zak dan dat hij erin zat. Volgens kenners ging het ook in een behoorlijk hoog tempo. Wellicht was het vooruitzicht van een echt huis en een fatsoenlijk bed en nog meer, een fatsoenlijke douche, voldoende motivatie.

Na het afscheidsrondje (met tranen en knuffels) over het veldje waar we de afgelopen week hebben vertoefd togen we huiswaarts. Daar eenmaal aangekomen de auto leeg getrokken, de douche opgezocht en het bed in om even bij te slapen.