Thomas gaat op de ietwat oncomfortabele bank liggen. Hij voelt zijn hoofd wat zwaarder worden. Hij is moe, geestelijk moe, en wil eindelijk rust. Maar toch komen de herinneringen. Hard en meedogenloos.
‘Het spijt met Thomas. Ik wilde dit niet maar het is toch gebeurd. We hadden het iets te gezellig gehad en, nou ja.. hij is lang mijn vriend geweest hè. Dus er was wel iets tussen ons. Ja, ik weet dat je gevraagd had afstand te houden en je had gelijk! Ik hou ook afstand vanaf nu. Het zal nooit meer gebeuren! Vergeef me alsjeblieft!’
Na die avond was hun relatie nooit meer goed gekomen. Maanden van proberen en zelfs relatietherapie hielp hen niet meer. Het was stuk. Hij was stuk. Toen ze uit elkaar gingen duurde het niet lang of ze was terug naar Arjan. Sylvia. Lieve Sylvia. Ik hoop dat je gelukkig wordt met Arjan. Je gevoelens voor hem zijn toch sterker gebleken dan je gevoelens voor mij.
Het wordt al iets mistiger. Een wollen deken daalt over zijn vermoeide maar racende brein terwijl de volgende herinnering zich alweer aandient. Alsof de sluizen van zijn onderbewuste zijn opengezet. Alles waarvan hij dacht het te hebben afgesloten komt terug, alles waarvan hij hoopte er nooit meer aan te hoeven denken.
‘Oh Thomas, lieve schat. Het spijt me. Ik wilde je dit niet aandoen. Ik wilde het je vertellen. Echt. Ik kan er niets aan doen. Mijn gevoelens voor Michiel zijn gewoon sterker. Ik wilde het uitmaken met je voor ik met hem dat weekend weg ging maar ik kon het niet. Ik durfde het niet. En nu is het te laat. Michiel had jou nooit moeten bellen. Het spijt me. Echt.’
Dat was vlak voor hun verlovingsfeest. En Michiel was nota bene zijn getuige. Zijn beste vriend. De vriendschap was natuurlijk direct voorbij. Evenals de relatie met Andrea. En de relatie tussen die twee? Die is niet ver gekomen. “Schuldgevoel” had Michiel gezegd.
Zijn oogleden voelen steeds zwaarder. Zijn gedachten bewegen zich inmiddels als stroop. De herinneringen blijven echter komen. Waar blijft die rust?!
‘Thomas. Serieus. Je moet me geloven. Ik was gedrogeerd. Ik wilde dit niet. Ja ik weet dat het filmpje en de foto’s anders doen denken maar ik was er echt niet bij met mijn hoofd. Geloof me! Alsof ik met drie vreemden het bed in zou duiken! Echt.’
Anna. Anna was een verhaal apart. Ze had altijd een fantasie gehad waarin ze door meerdere mannen werd verkracht. Niet gewelddadig maar op een zachtaardige manier. Alsof dat kon. De rechtszaak verloor ze. Het was voorbij toen de advocaat van de mannen in kwestie een geluidsopname liet horen waarop duidelijk was te horen hoe ze haar wensen uitsprak. Thomas had haar tot op dat moment geloofd. Gesteund. Ze had achteraf bekend dat ze iemand had gevraagd om dit in scène te zetten. Alleen had ze niet verwacht dat er beeldmateriaal van zou zijn. Ze was er met open ogen ingetuind.
Hij heeft een droge mond en probeert op te staan om wat te gaan drinken maar het lukt hem niet. Hij wil graag afleiding nu, maar zijn ledematen voelen als lood, want hij weet wat er komen gaat. Hij wil zich echter niet herinneren wat zich nu aandient. Niet weer.
‘Excuses Thomas? Maar Emma is niet geïnteresseerd in jouw excuses en wil je niet spreken. Je geloofde haar niet. En dat terwijl ze alles voor je over had. Ze wilde je alles vergeven maar dit gaat te ver voor haar. Ze heeft een miskraam gekregen Thomas. Jullie kind is ze verloren. Ze was zo gelukkig met je. Zo blij met haar zwangerschap. Jullie liefdeskind. En jij? Jij beschuldigde haar van vreemdgaan want je geloofde niet dat het condoom stuk was. Haar moeder herkende haar niet eens meer Thomas. Haar gezicht was twee keer zo dik door de klappen die je haar hebt gegeven. En de trappen in haar maag. Waarom Thomas? Waarom zo gewelddadig? En Thomas, dank je dat je speeksel hebt afgegeven. Ze heeft de DNA-test laten uitvoeren. Ze wilde je bewijzen dat ze je trouw is geweest. Hier is de uitslag.’
Tranen stromen over zijn wangen. Door de tranen heen ziet hij het papier op de salontafel liggen.
“De test is uitgevoerd met 20 loci die zijn verkregen uit het aangeleverde materiaal van de vermoedelijke vader. Uit de resultaten blijkt dat met 99,999% zekerheid is vastgesteld dat de vader van het ongeboren kind de heer T. Donkers is.”
Zijn kind.
Zijn ogen vallen langzaam dicht. Hij voelt zijn hart langzamer kloppen. Nog eenmaal kijkt hij naar de brief maar het allerlaatste wat hij ziet zijn de lege potjes van de zware medicijnen die er naast staan. De rust waar hij zo naar verlangt daalt over hem neer.