Één van de problemen waar ik over het algemeen tegenaan loop is het proces van creatie. ‘Maar… dat is toch geen probleem?’ hoor ik je nu al roepen. Maar in mijn geval is dat vaak wel een uitdaging, die ik overigens over het algemeen van harte aanga, die ik moet zien te overwinnen. Want het proces moet ik even verwerken. Er gebeurt zoveel. Ik zie een eindresultaat, ik herken alle stappen die genomen moeten worden om dat eindresultaat te bereiken en ik voel het plezier al aan van het nemen van al die stappen. Maar….. ik zie niet altijd het punt waar ik moet starten, doe teveel tegelijk, weet niet wanneer ik iets, al is het maar tijdelijk, moet loslaten als ik ergens in vastloop en weet me dan niet ergens anders op te richten. En ga zo maar door.
Dit is herkenbaar voor mij als ik enthousiast ben over wat ik aan het doen ben. Er is ook echt zoveel leuks en ik wil het allemaal tegelijk beleven en ervaren. En dan is het nemen van een paar dagen afstand van een project soms best verhelderend. Mijn enthousiasme is er nog steeds, maar alles wat het oproept zakt weg. En dan lukt het me ineens wel om mij te richten op iets anders, om datgene wat mij blokkeerde op te lossen of waar ik moet beginnen met het opzetten van een tekst, een podcast aflevering of een foto moet nabewerken om hem net even wat meer te laten opvallen. En soms heb je gewoon meer tijd nodig om al je plannen in elkaar te laten vallen als puzzelstukjes omdat je de verbanden tussen alles wat je doet niet ziet. En zo kan het dan dat er een totaalproject ontstaat, bestaande uit een aantal schijnbaar losse projecten. Nadeel is dan weer dat daar dan weer een ander project uit ontstaat ;-).
Maar over dat laatste ga je me later nog wel horen.
“Processing the proces” klinkt alsof je ècht van alles wilt controleren…. een ‘droom’ stellig wilt verwezenlijken, zonder de grip te verliezen? Iets minder krampachtig zou niet misstaan. Soms heb je inderdaad een ‘lijn’ in het proces nodig, geflankeerd door (be-)grijpbare oriëntatie-punten waarop je terug kan grijpen.
Ha Hans, haal je dat eruit? Nee hoor, ik wil niets controleren. Het gaat er juist over dat ik als introverte autist altijd eerst het een en ander moet verwerken en er dan vervolgens achter kom dat de losse projecten waar ik mee bezig was eigenlijk grotendeels tot een veel groter project behoren wat ik tot op dat moment niets eens zag.
Aha, …. Is het dan zo dat je ervan overtuigd bent geraakt, dat fragmentarische inspanningen in het verleden en nu nog, het heden, jou (nu pas) klaarblijkelijk tot grote vreugde, overzicht verschaffen?….. en daaraan gerelateerd ruimte gecreëerd wordt in jouw beleving van het ‘nu’? Zo van EINDELIJK ERKENNING?
Oef, nee joh, zo ver terug of diep is het niet. Meer dat ik bezig ben met mijn aanstaande expositie waarin ik een aantal losse projecten had die ik ineens aan elkaar kon linken omdat ze allemaal voortkomen uit eenzelfde proces. Maar omdat ik dus verschillende dingen heb lopen had ik moeite met een focus te leggen op 1 ding. Weekje alles laten liggen en deze week weer aan de slag en ineens had ik mijn focus. Een ander gevolg was dat ik dus ontdekte dat een paar losse projecten, die ik als losstaand zag, aan elkaar gelinkt bleken. En beter nog, ik besefte ineens dat het project zelfs groter is. Andere losse uitingen horen erbij. Maar dat stukje, dat hoor je nog. Voor nu heeft de expositie mijn volle aandacht.
Grappig.
Ondanks het verschillend woordgebruik van jou en mij, haal ik toch enige overeenkomsten uit onzer posts. Interpretaties vanuit het nu, 21:50 uur, lijken dat te veroorzaken. (Misschien ben ik niet zo verfijnd in het taalgebruik?)
Never mind….. een prettige avond en nacht! Gr. Hans.