Afgelopen zondag mocht ik een middag bijwonen vol podiumdichters. Een gezellige middag op een mooie locatie (Nelsie’s Fine Alley, Abel Tasmanplein 92, Purmerend, ik zou er eens langsgaan als je in de buurt bent), leuke en mooie mensen en vooral mooie gedichten. Een middag die mij lang zal bijblijven. Niet alleen vanwege wat ik net al schreef, maar ook vanwege het feit dat ik plotsklaps werd aangekondigd door de organisator. Ik stond even verbaasd. Ik had me helemaal niet opgegeven!? Waarom ik? Ik ben niet goed genoeg joh. Totaal onvoorbereid. Maar hij was onverbiddelijk.. (in mijn gedachten dan, in werkelijkheid had ik mogen weigeren uiteraard).
Ik was echt niet voorbereid op voordragen. Geen teksten uitgeprint bij me. Ik heb geen boekjes waarin mijn teksten staan, ik heb geen vellen papier bij me, ik heb geen bundels. Ik kom net kijken. Met knikkende knieën, vol zenuwen en stuntelend probeerde ik uit te leggen dat ik niet durfde. Maar toch deed ik het. Ik ben gaan staan en heb met moeite, want geen fatsoenlijke verbinding, wat teksten op mijn telefoon opgezocht en heb er twee van mijn recente gedichten voorgedragen.
En het was volgens de aanhoorders goed.
Uiteraard voelde ik mij opgelaten. Ik ben het niet gewend in het middelpunt van de belangstelling te staan. Om mijn zieleroerselen aan een live publiek ten gehore te brengen. Dat is toch nog verdomd eng.
Knikkende knieën ook voor weer een schrijfwedstrijd. Waar ligt mijn grens? Nou.. goede vraag want ik heb dus met het voordragen een grens verlegd. Maar welke grenzen heb ik nog meer? Hoever zijn die te verleggen, rekbaar? Ik weet van mijzelf dat er een paar grenzen zijn die voor mij enorm stevig staan. Zijn die ook te verleggen? Wil ik dat eigenlijk wel?
Het leven bestaat voortdurend uit uitdagingen. Kleine en grote. Uitdagingen die ik soms graag en soms terughoudend aanga. Of ontwijk, want niet elke uitdaging wil ik aangaan. Maar eens in de zoveel tijd zijn die uitdagingen ook teveel voor me en moet ik teruggrijpen naar mijn basis, mijzelf stabiliseren als het ware, voor ik weer verder kan. Gelukkig zijn het voordragen en de schrijfwedstrijd uitdagingen die ik aandurf. Klein, te overzien en niet al te erg ingrijpend op mijn comfort zone (alhoewel.. het voordragen gebeurde met het hart in mijn keel..).
Wil ik wel mijn comfort zone zo ver verlaten? Ik heb geen idee. Ik kijk wel waar dat allemaal eindigt. Om het met de woorden van een vriend van me te brengen: Ik loop maar wat.
Maar een ding is zeker.. ik ga ervoor zorgen dat ik standaard in mijn tas werk van mijzelf bij heb.. damn…
het is het gegeven,hoe hoog leg je de lat bij je zelf,maar dat podiumvrees heb ik ook ,heb het gehad bij een jubileumfeest bij een werkgever toen,heel enthousiast,van ja ,dat doe ik wel,maar op het moment,eeeeeeeeeuuhhh,eeuuhhhh uh,en dat was het.hart bonkt in je keel en nadien ook nooit meer gedurft,maar goed,ook daar leer je van.
Tja.. mij heeft het over de streep getrokken. Ik denk dat ik het wel aandurf.. afhankelijk van de setting uiteraard..
Graag gelezen.
Dank je, graag geschreven. 😉
Ach Walther, ik zie het bijna voor me hoe je gestaan moet hebben…..Maar wat goed! En precies op het goede moment! Je zocht inspiratie voor “Waar ligt mijn grens”, nu heb je het gevoeld. Daar kun je weer stappen mee zetten. Komt goed, let maar op!
Soms twijfel ik aan het bestaan van toeval 😉
Terwijl jij donderdagavond die onfortuinlijke snoekduik nam over die sokkel van dat overigens lelijke standbeeld op de markt, heb ik de organisatie in Purmerend stiekem gebeld:
Walther heeft het op dit moment nogal druk met vallen en weer opstaan en daarom bel ik, kunnen jullie hem wat van zijn werk laten voordragen want dat is steengoed en hij heeft een dijk van een voorleesstem.
En zo is het gekomen….
Supertof en dapper dat het het gedaan hebt Walther, ik hoop op een passend vervolg tijdens het schrijverscafé in de Beurs.
Vandaar dat je met je telefoon bezig was.. normaal doe je zoiets niet namelijk.. ;-). En praat me niet van die ellendige duik.. knie doet er nog zeer van :-/