Schrijven, wat een werk

Oef.. wat een werk is dat schrijven toch nog. Schrijven, opsturen, feedback krijgen, feedback verwerken, opsturen, feedback krijgen, schrijven, opsturen… Ja. Het is meer werk dan de meeste mensen denken. Zomaar iets uit je mouw schudden en dat publiceren is vaak niet echt aan te raden, het werkt voor pulp maar niet als je toch een iets hoger niveau nastreeft.

Werken aan mijn novelle begint op echt werken te gelijken. En het test zeker mijn incasseringsvermogen. Feedback krijgen is best belangrijk maar het is ook iedere keer een aanslag op je ego. “Ja maar, dat stuk vond ik juist zo mooi verwoord!” gevolgd door schoorvoetend “ja, eigenlijk past het niet goed in deze setting, misschien wat later..”. “Kill your darlings”, “show, don’t tell” en nog wat van dergelijke vaak Engelstalige termen zie ik terug in de mail. Okay.. slikken, accepteren, doorgaan. Nou ja.. accepteren, als ik uiteraard vind dat het steekhoudende argumenten zijn.. wat nogal snel het geval is overigens. Niet dat ik alle feedback klakkeloos accepteer, al helemaal niet als ze zijn voorzien van suggesties want het is en blijft mijn eigen verhaal, niet dat van mijn schrijverscoach. Maar heel eerlijk, ik ben blij met een coach, die mij feedback geeft, die mij kan steunen in het schrijfproces. Het kost wat, zo iemand gaat ook niet gratis aan het werk voor je aangezien het ook hen kostbare tijd kost, maar dan heb je ook wat.

Enfin, ja.. het schrijven is dus gestart. Maar net hoor. Dus ik ben nog even zoet voor ik klaar ben en ik moet het ook nog in mijn systeem krijgen. Maar ik denk wel dat het goed gaat komen. Zeker nu er iemand is die mij aanspoort, of aan kan sporen. Valkuil blijft toch wel dat het blijft liggen door allerlei zaken en dat het dan versloft. Dat hoop ik in ieder geval te voorkomen met de hulp van mijn coach.

In de tussentijd zal ik zeker blijven dichten, stukjes als deze blijven schrijven en mijn andere activiteiten proberen te doen. Maar energiegewijs wordt het een balanceer act 😉