Ik herinner me haar zoals ik me haar wil herinneren. Haar haren roken naar Cynthia Sylvia Stout, haar lichaam had de onmiskenbare geur van Christingle en haar hals rook naar Cacharel’s Noa. Een prettige combinatie van geuren. Van gevoel. Een verzorgd uiterlijk zegt zoveel over een vrouw. Haar huid was glad, ze was heerlijk voluptueus. Een zachte stem en sensuele uitstraling. Kortom, een heerlijke vrouw.
Mijn brandende liefde voor haar werd hierdoor aangewakkerd tot een vreugdevuur. Vol verlangen smachtte ik naar haar liefde. Zij had mijn hart gestolen en mij doen herleven. Ze had mijn hart opengebroken en er haar eigen comfortabele plaats in gecreëerd.
Mijn liefde voor haar brand nog steeds maar helaas, zij wordt niet meer gevoed. Het is gedoemd te verworden tot een smeulend hoopje as wat door de wind wordt weggeblazen.
Wat blijft is de herinnering. De beelden in mijn hoofd die ik kan terugkijken. Ik kan de geuren weer ruiken, het geluid van haar stem weer horen, haar weer zien zoals ik haar bezag. Nu doet het nog pijn, later zal het me kunnen warmen. Ze heeft me getoond dat een nieuwe liefde mogelijk is. Dat ik er als mens en als minnaar zijn mag. En dat alleen al is een geweldig cadeau. Dat ik mijn dagen niet meer met haar kan doorbrengen is een enorm gemis maar ik mag me verheugen op het leven. Op een nieuwe liefde.
(walther ligtvoet 18 maart 2016)