Kort verhaal: Waar zwaluwen gaan

Franka keek naar Eric. Hij was diep in een artikel van zijn krant verdwenen leek het wel. Hoe lang waren ze nu al bij elkaar? Tien jaar? Vijftien jaar? Ze wist het niet zeker. Hij had het nog verteld maar zoals zoveel van wat haar verteld is was het niet blijven hangen. Ze was zoveel kwijt na die dag, inmiddels alweer meer dan een jaar geleden. Ze groef in haar geheugen maar het wilde niet komen. Ach, wat maakt het ook uit. Vandaag was hun trouwdag. Dat was alles wat ze wist. Meer was ook niet nodig. Ze hield van die man ook al kon ze niet zoveel meer herinneren van hun samenzijn vóór haar tweede leven zoals ze het beiden zijn gaan noemen.

“Liefje? Waarom staar je zo?” hoorde ze hem vragen. Hij keek haar bezorgd aan.
“Oh, het is niets Eric, ik was gewoon even in gedachten verzonken. Het is goed. Ik ben goed.” antwoordde zij hem. Hij verlegde zijn aandacht weer naar de krant.

Ze staarde even uit het raam naar de ruime achtertuin. Een zwaluw danste in de lucht, jagend op zijn avondmaaltijd. Het schemerde al. Het zal wel een nachtzwaluw zijn, een schemeractieve vogel. Gek… dat soort trivialiteiten wist ze nog wél maar de echt belangrijke zaken zijn vrijwel weg of fragmentarisch. Ze spitste haar oren op zoek naar de mechanisch trillende stem van het beestje maar de spelende radio overstemde vrijwel al het geluid van buiten. Goed. Ik ga maar wat doen aan de afwas. Anders staat dat er weer tot morgen.

De keuken leek wel een uitdragerswinkel. Eric had weer gekookt. Ze zuchtte diep en begon de pannen uit te spoelen en opzij te zetten toen ze ineens schrok van een harde bons tegen het keukenraam. Ze keek naar buiten en zag een zwaluw versuft op de grond liggen. Ocharme, het beestje. Waarschijnlijk iets te ver gedoken voor een smakelijk hapje. Het licht vanuit de keuken zal wel de nodige insecten hebben aangetrokken en dus de hongerige zwaluw. Ze haastte zich naar buiten om het beestje in veiligheid te brengen voor de buurtkat (die vast al in de gaten had dat een potentiële maaltijd geserveerd was) het arme ding kon verschalken. Gelukkig kon hun eigen kat niet naar buiten. Al zou ze dat graag willen. Eenmaal buiten was de zwaluw echter alweer verdwenen. Waarschijnlijk bijgekomen en zelf de conclusie getrokken dat vliegen beter was dan liggen. Ze keek nog even rond en draaide toen naar de deur. Ze aarzelde. God wat was het lekker buiten. Net niet te warm, zacht voor de tijd van het jaar. Warm genoeg om even te staren naar de sterren. Kijk, daar zijn er al een paar fel aanwezig en daar bij de laatste restjes daglicht zie je al een aantal andere sterren zichtbaar hun best doen.

“Waarom sta je nu buiten? Het is al fris, kom snel binnen voor je een kou vat.” hoorde ze Eric’s stem.
“Het is helemaal niet koud? Het is juist lekker hier.”
“Schat, je moet goed op jezelf letten. Je kunt nu niet ziek worden. Dat is niet goed voor je.” probeerde hij nog.
“Lief van je dat je me zo beschermt en bezorgd bent over me Eric maar ik let heus wel goed op. Echt.”

Ze keek hem na terwijl hij al zuchtend naar binnen liep. Toen hij eenmaal binnen was keek ze weer naar de lucht. Turend, speurend naar zwaluwen. Die wondermooie, bijzondere vogels. Ze waren altijd een deel geweest van haar leven. Vroeger op de boerderij van haar grootouders zag ze ze voor het eerst. Mooie, sierlijk vliegende vogels met hun gespleten staart. Alhoewel de nachtzwaluw die dan weer niet had. En in de nok bij haar ouderlijk huis. Altijd een komen en gaan van zwaluwen. Althans, vanaf de lente tot het vroege najaar. Niet voor niets haar favoriete tijd. Ze haatte de kou, de neerslachtige luchten van herfst en winter. Natuurlijk, de kleuren van de bladeren waren mooi maar de kou, de steeds kortere dagen. Het bracht haar in een stemming die ze nooit wilde voelen. Nooit. Zo verschrikkelijk depressief werd ze er van. Het liefst wilde ze de zwaluwen achterna. Waar ze ook naartoe verdwenen, het was er vast beter dan hier. Zo vrij.

Blijkbaar heeft ze ook geprobeerd de zwaluwen te volgen. Die dag. Hard met de auto achter ze aan gereden.

Tot de brugpeiler haar vlucht stopte en ze haar ogen weer opende in een fel verlichtte kamer met vreemde gezichten en geluiden.

Het begin van haar tweede leven.