Hij drukte zich tegen de muur, wat meer in de schaduw van het portiek van het oude vervallen huis en uit het zicht van eventuele toekijkers. Zijn blik onophoudelijk gericht op het verlichte raam schuin aan de overzijde van de straat. Zou ze zich ook vandaag aan hem tonen? Zoals iedere avond de afgelopen dagen? Ze wilde het toch zelf? Ze had hem toch uitgenodigd om te komen aanschouwen hoe zij zich ontdeed van haar kleding, langzaam, sensueel? Tot op haar ondergoed. Nooit verder. Nou ja, vast wel verder maar dat was het punt waarop ze de gordijnen sloot. Ze moest toch beseffen dat ze toeschouwers had? Ze keek altijd de straat in, zijn richting uit maar ook andere richtingen voordat de zware lappen stof hem het zicht ontnamen. Oh, hij was niet de enige toeschouwer hoor. Dat wist hij zeker. Haar overbuurman liet altijd rond deze tijd de hond uit. Verdacht dicht bij de andere hoek, net uit het zicht van zijn eigen huis, stond hij dan stil en spoorde het mormel aan zijn behoefte te doen terwijl hij eveneens richting het raam keek.
Ze nodigde hem uit toen ze hem bekeek in de supermarkt. Met haar half geloken ogen die hem langzaam opnamen, die bleven rusten bij zijn kruis en dan haar mond die een klein stukje open ging en het tipje van haar tong dat langs haar volle lippen gleed. Oh ja, ze had hem uitgenodigd. Die blik zei hem genoeg. Hij moest haar volgen, die boodschap was duidelijk. De eerste avond bleef hij dralen voor de deur en toen ze zich voor het raam uitkleedde wist hij het zeker. Hij wachtte sindsdien iedere avond. Tot het moment waarop de uitnodiging verder zou gaan en ze haar deur open zou doen om hem naar binnen te laten. Smachtend naar dat moment moest hij het enkel doen met haar uitdagende voorstelling. Natuurlijk, hij kon het heft in eigen handen nemen. Aanbellen en zich gewoon naar binnen werken. Ze zou zich vast niet teveel verweren. Hooguit als spel. Maar nee, zo moest het niet gaan. Niet net als bij die anderen. Deze is speciaal.
Plots ging er een raam open bij het huis naast het hare. Een vrouw riep zijn richting uit dat hij moest verdwijnen, dat hij een smeerlap was. Hij schrok en net voor hij zich uit de voeten wilde maken hoorde hij rappe voetstappen en kwam een man hem voorbij snellen richting de laan aan het einde van de straat. Het was dus niet om hem te doen maar voor de zekerheid sloop hij langzaam weg. Deze avond zou hij zijn voorstelling moeten missen. En misschien wel meer. En dat allemaal dankzij een smeerlap en een bemoeizuchtige buur.
Twee dagen later stond hij er weer. De voorstelling bleek te zijn gewijzigd. Nu werd er bij gedanst. Hij kon het geluid van de muziek niet horen maar stelde zich zo voor dat het een klassiek werk was van Puccini. Hij kon de klanken van La Bohème in zijn hoofd horen. Hij was Rodolfo de dichter, zij was Mimi, zijn geliefde. Het moment van het sluiten van de gordijnen was bijna daar. Hij kon zien hoe ze zich ontdeed van haar topje en stond even verbaasd omdat ze daar niets onder aan had. Hij kon haar mooie ronde borsten zien. Ze had kleine tepelhoven die haar stijve tepels omringden. Ze streelde ze even en reikte daarna naar de gordijnen. Hij bleef toeschouwen terwijl ze met haar ontbloot bovenlichaam langzaam de gordijnen sloot. Het werd hem teveel. In dat portiek sloeg hij de hand aan zichzelf. Om te voorkomen dat ze de gordijnen helemaal zou sluiten voor hij klaar was trad hij in het licht. Ze zag hem staan. Dat kon niet anders. Zijn broek op zijn enkels, zijn hand om zijn lul. Rukkend alsof zijn leven ervan afhing. Haar mond ging open. Hij zag haar tong langs haar lippen, hem uitnodigend aankijken en kreunend kwam hij klaar.
Pas toen hoorde hij haar gillen. Haar gezicht helemaal niet uitnodigend maar woedend. Ze wees naar hem en riep iets wat op een scheldwoord leek. Voor hij echter kon reageren voelde hij een steek in zijn rug. Een scherpe pijn die in zijn brein explodeerde. Hij draaide zich moeizaam om en keek in het gezicht van de man die hij een paar dagen eerder weg zag vluchten. Deze keek hem triomfantelijk aan.
“Hebbes!” was het laatste wat hij hoorde.