Er zijn tijden waarin het goed gaat. Waarin ik, binnen de beperkingen waarmee ik heb te kampen, kan doen wat ik het liefste doe: creëren. Maar wanneer het minder goed gaat val ik stil. Niet mijn hoofd, in mijn hoofd wordt doorgegaan met het maken van werk, heb ik hele roman cycli geschreven, heb ik over de gehele wereld exposities mogen houden van mijn beeldend werk. Maar dan word ik wakker. Kijk ik vanaf de bodem van een diep gat naar boven naar een donker bewolkte lucht. Besef ik mij dat er weken voorbij zijn gegaan zonder iets zinnigs gedaan te hebben, slechts bestaan heb in een droom.
Het oppakken van een ritme waarin ik voorheen mijn “ding” kon doen is lastig, je start ergens maar het hapert net zo vaak als dat er gestart wordt. Hopend op een moment waarop de start niet wordt gevolgd door het stilvallen van de wens om voort te gaan. Want voortgaan wil ik. Ik wil de plannen in mijn hoofd ten uitvoer brengen, de beelden in mijn hoofd vangen met een camera, de woorden in mijn hoofd via mijn handen en vingers laten stromen op papier, de geluiden die mijn mond voortbrengen vangen in een podcast. Ik wil mijn verdere ideeën uitwerken en daadwerkelijk van 2d naar 3d werken, van een hoekje in een kleine ruimte naar een grote zaal. Maar tegelijkertijd weet ik dat ik te oud ben, te nietig, te onervaren. Een dilettant, een hobbyist, een amateur. Een prutser aan de zijlijn van de kunsten.
Maar ik kan niet anders dan willen maken, dan willen slagen. En dus gaan we door met tussentijds stilvallen en het weer oppakken van de draad; het maken van beelden, het schrijven van woorden, het voortbrengen van geluid en al wat daar verder uit voortkomt.
Afb: Walther Ligtvoet: Fade into Oblivion hangend op de foto expositie in Galerie Drift, Breda.
