Er zijn momenten van herkenning en erkenning, er is commentaar, advies en kritiek. Er is landen van dat alles. Dan begint het verwerken en internaliseren, het wegdrukken van het zelf bekritiseren. Het maken van de werken en het bestuderen van het leren. Korte interventies van het malen en het zorgen …
Er volgen velen, bevelen, in nevelen gehuld. Lopend achter elkaar, lemmingen gelijk. Verblind starend naar beloften die nimmer worden ingelost. Gelovend de dromen die worden voorgespiegeld zonder te kijken naar wat waargemaakt is en worden zal. Leugens verpakt in halve waarheden, voorgeschoteld door in zichzelf gelovende, ontgoochelde, blinde zieners en …
Één van de problemen waar ik over het algemeen tegenaan loop is het proces van creatie. ‘Maar… dat is toch geen probleem?’ hoor ik je nu al roepen. Maar in mijn geval is dat vaak wel een uitdaging, die ik overigens over het algemeen van harte aanga, die ik moet …
Het proces loopt. Het rent, het giert, het vliegt uit de bocht, herstelt en komt abrupt tot stilstand. Het wordt weer opgestart, voorzichter dit keer, en blijft in een tempo dat bochten nemen kan. Soms wil je te veel, ineens, nu, niet wachten. Je hoofd maakt plannen dat het lichaam …
Wat moet ik hier nu weer van zeggen…. “Blogging is back baby!”? Nou ja, eigenlijk is het ook weer waar. Bloggen is ook terug. Ik ben begonnen met bloggen, en nu komt het weer terug omdat het nu eenmaal bij mij hoort. Ik ben er een paar jaar geleden mee …
Soms zijn ze er; gebeurtenissen die sturen, die veranderingen in plannen, in wensen, in leven aanbrengen en die als puzzelstukjes in elkaar schuiven en een duidelijker beeld scheppen van waar die plannen, wensen en dat leven naartoe gaan. Die richting duiden waar ooit verwarring was, waar ooit angst was. Maar …
Later is nu. Nu is meer. Ik mag mijn pad vervolgen, een pad waar ik al jaren naar op zoek was, het pad dat mij ruimte biedt mijzelf te zijn, mij te kunnen uiten zoals ik wil en vooral op de momenten waarop ik dat kan. Meer is er ook …
Leven gebeurt. Het overkomt je. Het staat voor je slaapkamerdeur als je hem opent. Eromheen gaat niet, eronderdoor niet en erover ook niet. Je moet het doorleven en laten gebeuren. En ineens is het maanden later. Maanden waarin zoveel gebeurd is dat het ondoenlijk is het allemaal te vertellen. Schrijven …
De woorden vertragen bij de lippen om volledig tot stilstand te komen voor ze zich hoorbaar kunnen maken. Er is geen mogelijkheid om de wanhoop en pijn duidelijk te maken aan oren die horen maar niet luisteren kunnen. De waarheid is dat de eenzaamheid die gevoeld wordt door niemand herkend …
Gelieve mijn rechten te respecteren.
