Het is 4 mei. Dodenherdenking. We gedenken de doden die in de tweede wereldoorlog gevallen zijn en meer. Alle gestorvenen door oorlogsgeweld. We doen dit omdat we hopen dat mensen dan niet langer oorlog zouden wensen. Maar om ons heen horen we alleen maar oorlogstaal. Zelfs ons worstelen met een virus is een oorlog genoemd. Ik vrees dat wij als mensen een oorlogszuchtig ras zijn. Alleen strijd is wat ons drijft.
We strijden tegen de gehele wereld, de natuur, het heelal en vooral elkaar. Vluchtelingen laten we sterven in kampen die bedoeld zijn voor éénderde van wat er werkelijk zit of zelfs nog minder dat dat. Bommen en kogels rollen fabrieken uit en worden zowat ingezet nog voor ze goed en wel uitgepakt zijn. Hulpmiddelen zijn schaars maar worden praktisch niet gemaakt. Oorlog eist nu eenmaal de hoogste prioriteit. We weten niet beter blijkbaar.
Mensen vochten in die laatste grote oorlog voor onze vrijheid. Een gegeven dat wij in dit land morgen vieren. Maar vrijheid vieren in lockdown klinkt wat paradoxaal en ik blijf ook maar denken aan die mensen in overvolle kampen die zijn gevlucht voor wapengeweld en nergens welkom blijken. Hebben wij echt geleerd van die laatste grote oorlog?