In Nederland hebben we qua weer vaak te maken met grilliger beelden dan die de afgelopen dagen te constateren zijn. Zonlicht overgiet vrijwel verlaten straten in een poging om mensen de straat op te lokken om de lente te vieren. Maar vieren doen we niet. Geen verjaardagen, huwelijksdagen of geboortes. We brengen in klein gezelschap de dagen door voor zover er sprake is van gezelschap in je eigen huis. Eenzaamheid is achter veel gesloten deuren te bespeuren.
Intussen beginnen de dagen hier aaneen te rijgen en inwisselbaar te worden. Het is steeds lastiger te bedenken welke dag het vandaag is zonder de kalender te raadplegen. En toch begint er ook steeds meer routine te komen. Minder verveling, minder uitzichtloos staren naar schermen waarop niets dan ellende te zien is. Al mis ik wel echte feel-good tv. Gewoon vermaak waar te lachen is, waar geïnformeerd wordt, waar zichtbaar wordt gemaakt waar wij als mens toe in staat zijn zonder dat we een focus hebben op het gewelddadige in ieder van ons. Gewoon een blik op kunst, architectuur, muziek, poëzie, liefde, levenslust en vooral geestelijke ruimte. Documentaires maar ook films die we normaal alleen in achteraf cultbioscoopjes kunnen zien nu op primetime uitgezonden of als beste aanbod om te vermaken.
Al kan ik me voorstellen dat je soms graag actiefilms ziet waarin veel geweld voorkomt, vooral als je in een appartementengebouw woont met buren die vergeten zijn waar zij zich bevinden.