Herinneringen stromen, bezoeken een vermoeid brein. Een voor een bezie ik ze. Sommige stop ik weer terug, van andere neem ik afscheid. Nu de muren waar ze gemaakt zijn op het punt staan verlaten te worden is de pijn ze vergeven. De beelden en woorden ebben en vloeden. Vooral in de nachtelijke uren. Gedurende de dag worden ze verstoord door activiteiten die ze tijdens de slapeloze uren niet dwars zitten. Waar laat ik ze straks als er ruimte moet komen voor nieuwe momenten tussen andere muren?
De dozen puilen al uit en voor nieuwe is nauwelijks plaats. De zolderkamer loopt over. Misschien kan ik ze comprimeren tot kleinere pakketjes. Vacuüm gezogen zakken met daarin geperst de vakanties, de worstelingen en de feesten die voorbij zijn gegaan in de jaren hiervoor. Nieuwe, en vooral minder, muren lonken in een nabije toekomst. Gek genoeg is de behoefte aan mentale ruimte groter richting het einde van je leven dan de behoefte aan fysieke ruimte.
Foto door SHVETS production via Pexels