Dagelijks zie ik mensen lopen. In groepjes (al dan niet anderhalve meter afstand in acht nemend), alleen, als stelletje (soms de handen verstrengeld, soms achter elkaar, soms los naast elkaar), als gezin.
Lopen is gezond, zeggen ze. Ik loop ook dagelijks. Van boven naar beneden, rondjes in de woonkamer, werkkamer en hal. En aan het einde van de dag van beneden naar boven. Zo nu en dan waag ik mij ook buiten. Als ik mij vrij genoeg voel.
Maar vrij voel ik mij niet. Nee, niet vanwege maatregelen, richtlijnen of angst voor. Vrij als een vogel. Gaan en staan waar ik wil, geen verplichtingen, geen eisen, geen verantwoordelijkheden. Gewoon bestaan en rondfladderen. Een maaltje scoren, wat drinken, slapen. Op een tak zitten en een deuntje fluiten. Dat soort dingen.
Zwaar geïdealiseerd natuurlijk, want wat weet ik nou van het leven van een vogel af?
Bijbehorende podcast: https://soundcloud.com/waltherligtvoet/alleen-een-vogel
Foto door Aleksandar Pasaric via Pexels