Ik begrijp, wij begrijpen, jullie begrijpen. We willen allemaal begrepen worden. Gezien en gehoord, bevestigd in onze keuzes of gewaarschuwd voor mogelijke fouten. We willen weten waar we staan, willen dat anderen weten waar dat is en waarom. We zoeken naar vastigheid in het losse zand van onze eigen gedachten en willen weten of anderen hetzelfde zien als wat wij zien. Hetzelfde voelen als wat wij voelen. Op zijn minst begrijpen wat wij zien, wat wij voelen. Een uitleg is soms voldoende, soms een hardere actie dan woorden. Soms een verliezen van contact en verbinding. En soms is dat begrip er gewoon niet.
Ik, bijvoorbeeld, begrijp mijzelf soms niet. Onbegrip over mijn angsten, onzekerheden en mijn keuzes is alom tegenwoordig. Waarom ben ik bang voor kritiek, waarom durf ik niet te zijn wie ik ben, waarom kies ik voor zichtbaarheid terwijl het tegenovergestelde zoveel rustiger is? Voer voor psychologen en coaches, woorden als comfort zone, er buiten treden, een statement maken, een stempel willen drukken op. Gezien worden. Begrepen worden. In een samenleving waar de aandacht wordt getrokken door tientallen prikkels is dat een schaars goed want wie wil er nu aandacht schenken aan een ander als er zoveel andere dingen zijn die leuker zijn, meer beloning opleveren.
Dus schreeuw ik het uit in tekst, in beeld, in geluid. Ik produceer, ik creëer. Zoekend naar begrip, door mijzelf, door anderen. En misschien wel door niemand.
