De ogen staan op standje ‘mogen we alweer sluiten?’ Het lichaam weet niet hoe het bewegen moet. Alles gaat in slow motion. De koffie kookt al even voor je gedachten zich buigen over de vraag of je koffie op had gezet of niet. Het licht is weer eens veel te fel en veel te vroeg. Zwemmen tegen de stroom in.
De dag begint met een achterstand. En je weet al dat je deze niet meer in gaat lopen. Gelukkig is het geen wedstrijd. Er is geen eindstreep waar je als eerste overheen moet zien te komen. Slechts seconden, minuten, uren die je moet zien te vullen met zo min mogelijk belangrijke zaken. Een dagje overleven. Zonder kleerscheuren de avond bereiken.
Het is geen slechte dag. Gewoon een dag waarop je even een stapje terug moet doen.
Afbeelding van Free-Photos via Pixabay