Op het veldje aan de overzijde van mijn straat staat een mooie grote statige boom. Er waren er ooit twee maar een moest het leven laten nadat er een huis naast verscheen. We laten allemaal ooit het leven maar om zo, in de bloei van je leven omgezaagd te worden, niet eens in een keer nee, in heel veel kleine delen, dat is best wel een dingetje. Voor die boom dan.
Gekeken naar de toekomst zal er wel weer nieuw leven ontstaan. Delen van de boom belandden waarschijnlijk op een composthoop al vrees ik dat het grootste deel in vlammen op is gegaan of misschien eerst hergebruikt wordt als plank. Dankzij de gecomposteerde delen groeit weer nieuw leven in de vorm van bloemen of struiken. En die bloemen of struiken voorzien weer in voedsel voor insecten, die weer als voedsel dienen voor vogels en kleine zoogdieren, die op hun beurt weer… nou ja, u begrijpt het wel.
Over het algemeen genieten we van al het moois wat de flora en fauna in deze wereld ons te bieden heeft. Soms op het bord, meestal in tuin, park of vrije natuur. Daar waar we allemaal samen kunnen vertoeven in het gezelschap van onze keuze.
Ik mis hem, die boom…
’t Gaat mij ook aan het hart, het raakt me wanneer bomen gerooid worden. Vooral de grotere reuzen die in stilte van alles meemaakten, geworteld in de grond….. geen ontsnappen mogelijk en overgeleverd aan des mensens willekeur.
.
De beste wensen, Walther…… dat veel grote woudreuzen (in wording) het daglicht mogen zien.