Verhuizen. Ik ben in mijn leven inmiddels zo’n keer of 17 verhuisd. Verandering van muren. Nieuwe geuren, geluiden. Lichtinval door ramen al dan niet voorzien van vitrage. Het huis waar ik nu vertoef is het huis waar ik tot op heden het langst gewoond heb. Tussen deze muren zijn herinneringen gemaakt. Lief, leed, dromen en nachtmerries.
Ik wacht nu op nieuwe muren. Muren die nog niet zijn opgeleverd en dus nog niet gezien kunnen worden. Of beter, die mij nog niet mogen zien. Een bezichtiging daargelaten die nog komen gaat. Het voorbereiden op de overstap gaat moeizaam. Tussen waar ik nu vertoef en waar ik heenga zitten minder vierkante meters en de spullen en herinneringen die zijn opgeslagen in dat verschil zal ik moeten ruimen. Sommige dingen zijn niet erg om te verliezen, verkoop of kringloop is snel besloten. Maar andere dingen zijn bezwangerd met sentiment en raak ik liever niet kwijt. Maar goed, ik kan niet alles meenemen dus moet er gekozen worden. En ook hier zijn sommige keuzes makkelijker dan andere. Een proces van loslaten en relativeren.
Ondanks dat alles kijk ik uit naar de nieuwe vergezichten, de nieuwe geuren en geluiden, een andere lichtinval. Het proces van accepteren is al gelopen. Uitstel van opleverdatum maakt het er echter niet makkelijker op. Anticiperen op wat komen gaat is lastig als er geen concrete datums zijn, geen eik momenten. Wanneer start je met inpakken? Waar sla je het tussentijds op? En vooral, hoe leef je een leven tussen dozen? Toegegeven, het zal tijdelijk zijn maar hoe tijdelijk is dat tijdelijk?
Soms kun je maar beter met de dag leven en het vooruitkijken laten voor wat het is. Dan komt de dag waarop de overstap gemaakt gaat worden vanzelf en wellicht sneller dan verwacht. Misschien moet ik toch al maar gaan starten met inpakken.
Photo by Handiwork NYC on Unsplash