De druppels staan op het raam, een enkeling kan de zwaartekracht niet weerstaan en laat een klein riviertje achter op het glas om zich even later te voegen bij de andere druppels die zich genesteld hebben aan de onderzijde, daar waar het glas overgaat in kozijn.
De natuur huilt. Ik huil zachtjes mee. Maar mijn tranen van verdriet mengen zich met tranen van vreugde want mijn eigen natuur bloeit weer op. Misschien, heel misschien, kan mijn vreugde een klein beetje tenietdoen van de onmenselijke behandeling die de reden van mijn vreugde heeft moeten doorstaan. En ik hoop dat de reden van mijn vreugde eenzelfde hoeveelheid vreugde kan schenken. Dat we samen werken aan een toekomst die beter kan zijn, zal zijn, dan deze die nu zo stevig verankerd ligt in een ziel die zoveel meer verdient.
Zodat er twee zielen kunnen helen.
Foto door Alexander Grey.