Het is verdacht stil in de kamer. Slechts een klein zuchtje zo nu en dan van een grijs heuveltje op de poef. Geen rennende pootjes, geen krabben aan de paal, geen gerinkel van brokjes in het aardenwerken bakje. Het lijkt wel zondag, deze rust.
Waar ik ook ga en sta in de woning, de grijze verschijning volgt me als een onafscheidelijke schaduw om zich ergens in mijn buurt neer te vleien, tenminste, als ze niet haar energie even kwijt moet, als ze niet hoeft te eten of te drinken, als de natuur daarna niet haar werk doet en ze haar behoefte op de ruime kattenbak moet doen of als ze niet even met rust gelaten wil worden door die aaigrage handen waar ze normaal gesproken juist op zit te wachten.
Ze rust graag, zoals het een echte kat betaamt, en tijdens de weinige momenten dat ze niet in de ruststand staat miauwt ze vooral om aandacht, snacks of naar alles wat lijkt op een vogel of een andere kat. Het soort miauw veranderd dan van zacht naar snaterend naar gegrom en gehis al naar gelang het doel van haar dierlijke instincten.
Maar deze rust is mij ook welkom. Even geen aandacht opeisende grijze kluwen van vacht, snuitje en pootjes maar een zacht ritmisch gemurmel, als je er tenminste dichtbij genoeg bent om het te horen.
Maar kom niet tè dichtbij want haar oogjes zijn snel geopend en daarmee ook de kurk van haar gebottelde energie…
Mooi omschreven, dit moment!