We leven wederom in woelige tijden. Oorlogen, klimaatverandering, een zichtbare grens aan de overconsumptie. De reactie van het gros der mensheid is als een herhaling van zetten. Negeren, kop in het zand steken, betreuren maar niets wijzigen, aangrijpen om zaken naar eigen hand te zetten. Maar dat wat gebeurt is te groots, te belangrijk en de impact van al deze zaken zal een significante wijziging met zich meebrengen in verhoudingen. Zowel sociaal als geopolitiek. We stonden al eerder voor soortgelijke dilemma’s.
Maar het is tegelijkertijd een kans voor persoonlijk heroverwegen van richtingen en doelen. Waar steek je nog energie in? Wat laat je los? Wat is je eigen plan? Dus… ik ga creëren, documenteren, het verstrengelen van binnen en buiten. Van eigen en ander. Afhankelijkheden beschrijven. Bespreken van gewenst, verwoorden van ongewenst. Maar alles vanuit dit ene perspectief: het mijne. Het perspectief van de ander is voor mij onzichtbaar, ongrijpbaar. Slechts flarden zou ik kunnen begrijpen, de flarden die de ander loslaat.
Laten we dan maar hopen dat zender en ontvanger dezelfde taal spreken en vooral de intentie hebben elkaar te begrijpen.
Foto door Charlie Solorzano.
En dat intenties worden opgevolgd door daden …. intenties alleen zijn veelal niet goed genoeg.