De dagen gaan langzaam. Seconden die overgaan in minuten die tezamen uren vormen welke vervolgens een dag maken. De tijd gaat traag in tijden van rust, van binnen zitten en reflecteren.
Ergens in mijn lichaam klikt het. De tijd zoals die nu verglijdt valt samen met het ritme van mijn zijn. Ik pas in deze tijd zoals een maatpak het lichaam van zijn drager perfect omhult, mij zit dit ritme als gegoten. Ik mis het verdrijven van de tijd met allerlei activiteiten die nu verboden zijn maar deels. Natuurlijk zou ik graag de tijd doorbrengen in het gezelschap van vrienden onder het genot van een heerlijk biertje of een goed glas wijn of whisky, vooral nu de temperaturen omhooggaan en terrasjes normaal gesproken zo aanlokkelijk zijn. En natuurlijk zou ik ook graag tijd doorbrengen met haar die ik liefheb, vooral in dit jaargetijde, maar het is helaas niet zo. Afstand en zelfverkozen opsluiting spelen hierin parten. Ontmoetingen zijn slechts nog mogelijk door middel van technologie waar ik, ondanks mijn historie, een haat-liefde verhouding mee heb.
Maar desondanks is de rust rondom mij net zo welkom als de zon die op mijn gezicht scheen terwijl ik heerlijk in de tuinstoel genoot van het concert van een koolmees.