Ik staar naar een leeg scherm. Woorden komen niet. Alsof ik opnieuw moet leren schrijven. Opnieuw moet ervaren hoe het is om letter voor letter, woord voor woord, een stukje te zien ontstaan wat weergeeft wat ik daadwerkelijk zeggen wil. Maar ik heb niet altijd iets te zeggen.
Soms blijven de woorden uit. Soms wil het hoofd zich niet buigen over verhalen of andere teksten. Wil het slechts rusten of vermaakt worden. Elke inspanning wordt begroet met onwil. Stroperig gaan gedachten door de grijze cellen om ergens vast te lopen. De wil en energie ontbreekt om ze los te wrikken.
Woorden stromen vaak maar zijn soms ook recalcitrant.
Bijbehorende podcast: https://soundcloud.com/waltherligtvoet/ik-heb-niet-altijd-iets-te-zeggen
Wat mooi dat je ook dit kunt delen. Herkenbaar ook, op veel terreinen van het leven.
Stille groet,