De dozen stapelen zich langzaam op. Er is geen duidelijkheid over de verplaatsingsdatum van de gevulde dozen en dus is er ook geen haast om ze te vullen. Er is slechts een vaag omschreven moment waarop de muren worden vervangen door nieuwe.
Ik begin langzaam te wennen aan het idee straks niet langer mensen recht in de ogen te kijken als ze langslopen en binnenkijken. Sterker, het zal me zeer verbazen als er mensen langslopen en binnenkijken. Ik heb straks een weids uitzicht over het kanaal, en aan de andere zijde kijk ik uit over de stad. Een balkon in plaats van een tuin. Onderhoudsvriendelijk, dat wel, maar ook kleiner en minder groen. Al is dat laatste misschien voor mij wel beter aangezien tuinonderhoud aan mij niet besteed is.
Het is een nieuwe fase in mijn leven. Een nieuw begin van iets moois, het afsluiten van dat wat achter me ligt. Maar voor het zover is heb ik nog heel wat boeken te tetrissen in dozen die niet te zwaar mogen worden.
Photo by Michal Balog on Unsplash
Fijn verhaal. Leuk het gebruik van Tetris, mijn favoriete spelletje…
Dank je Stan 🙂