Er zijn dagen die voorbijglijden als een kalm kabbelend beekje. Waar je de tijd als een blad op een licht golvend stroompje nakijkt. Jezelf afvragend of je misschien toch niet eens iets zou moeten doen om vervolgens achterover te gaan liggen en starend naar wat schapenwolkjes bedenkt dat het zo toch eigenlijk beter is.
Er is geen prikkel die je aanzet tot actie, geen stress, een rustig voorbijgaan van het leven zonder dat je het opmerkt. Slechts jij en je gedachten, je dromen en plannen. Een zacht ruisen van de wind dat samen met het kabbelend beekje je oren masseert en je brein verder kalmeert, een briesje dat je net voldoende verkoelt maar niet de warmte verdrijft van de bubbel waarin je vertoeft.
Waren alle dagen maar zo.
Photo by Kelly Sikkema on Unsplash