Vandaag doorbreek ik mijn ‘patroon’. Geen gedicht. Ik ben even leeg, lamgeslagen door de berichten rondom ‘hét’. Vandaag kom ik slechts op gang door mijzelf voor te houden dat er niets aan de hand is, een dag als elke andere. En ergens is dat ook zo. Een dag als elke andere in deze tijd is het wel. Maar ik bedoel dus een dag zoals vroeger, toen aanraking nog vanzelfsprekend was en geen uitzondering.
Ik ben een knuffelaar. Daar. Ik heb het gezegd. Ik kom er eerlijk voor uit. Ik ben een knuffelaar. Iemand die aanraking nodig heeft als water, als zuurstof. En net als de meesten niet zonder die laatste twee kunnen kan ik ook niet zonder de eerste. Het is dus een gemis. Een gemis dat steeds zwaarder te dragen wordt naarmate de tijd voortschrijdt. Ik draag het echter nog. Ik heb ook niet veel keuze.
Ik hoop dat de huidhonger snel gestild wordt.