‘Wat maakt jou jóú?’
Ik kijk de vraagsteller aan terwijl ik een antwoord zoek. Wat maakt mij míj́? Wat is mijn essentie? Een lastigere vraag dan deze heb ik nog niet eerder gekregen. Een antwoord moet ik dan ook schuldig blijven. Misschien dat ik na lang zoeken een begin zou kunnen formuleren van iets wat op een antwoord zou gelijken maar het eigenlijk ook niet is. Een mens verandert voortdurend. Ook ik dus.
Lang nadat de vraagsteller verdwenen is, zonder een antwoord mijnerzijds, begin ik weer te malen over het voorgeschotelde enigma. Een uur of wat en een glas whisky (of twee) verder kan ik eigenlijk maar één antwoord geven…
‘Wat mij mij maakt ben ik zelf.’
Ik weet het, het is geen antwoord. Maar ik had al gezegd dat het slechts op een antwoord zou gelijken.