Leven gebeurt. Het overkomt je. Het staat voor je slaapkamerdeur als je hem opent. Eromheen gaat niet, eronderdoor niet en erover ook niet. Je moet het doorleven en laten gebeuren. En ineens is het maanden later. Maanden waarin zoveel gebeurd is dat het ondoenlijk is het allemaal te vertellen.
Schrijven is een must. Maar schrijven gebeurt per definitie wanneer leven kalm is. En leven is allesbehalve kalm. Het sleurt je mee van hot naar her, overstelpt je met indrukken en overgiet je met emoties. Het levert je tegenslagen en mogelijkheden en dwingt je keuzes te maken die niet gewenst worden te maken. Het brengt terug richting slaapkamer om te rusten maar de volgende dag staat weer in het teken van gedwongen richtingen en pogingen. En de dagen waarop leven zich niet aandient? Dat zijn de dagen waarop wordt ingestort, wordt gereflecteerd en waarin ogen worden geopend, keuzes worden bevestigd en drempels worden geslecht. En dan, ineens, lijk je op een pad te zijn beland waar je al jaren naar zocht.
Waarover later meer.
Mooi, geloofwaardig en overtuigend!
Fijn dat jij nu aan de beurt bent om dat juk als hanteerbaar te ervaren en rustig naast je neer te leggen, Walther! Soms lijken episodes uit jouw leven zich op te lossen en van een ervaring naar een herinnering te transformeren. Eindelijk!!
Dank je Hans :-).