Life’s a bitch and then you die.

Ken je dat? Van die momenten dat alles je even teveel wordt. Dat alles je tegenzit en je moeite moet doen om overeind te blijven en door te gaan? Niet? Nou, ik wel hoor.

Het kost enorm veel energie dat soort momenten. Je bent alleen maar bezig met puinruimen. Je eigen leven weer op de rails te krijgen. Dat valt niet altijd even mee of even goed bij anderen. Soms moet je keuzes maken, voor jezelf opkomen en soms raak je daar dan weer anderen mee. Of word je door anderen geraakt die iets dergelijks zelf aan het doen zijn en voor zichzelf opkomen. Dat kan soms gepaard gaan met flinke problemen. Ruzies, koude oorlogen.

Op dat soort momenten kan ik alleen maar denken aan het gezegde “Life’s a bitch and then you die.”

Ho.. wacht even.. Niet dat ik dat laatste deel nu zo graag zie gebeuren hè, voor je de verkeerde dingen denkt!

Nee. Op zo’n moment zie ik in eerste instantie alleen maar ellende om me heen, pijn, verdriet. Weinig leuke momenten zeg maar. En dan zie je soms toch een Facebook post voorbij komen die je aan het denken zet of doet lachen. Of hoor je een leuke opmerking van iemand die je dierbaar is. Of gebeurt er iets wat je leven even een positieve wending geeft. Die momenten koester ik dan ook. Het zijn soms écht de kleine dingen die het hem doen. Die je weer energie geven, je doen opleven of je even uit de zorgen doet halen.

Misschien moet dat gezegde dan ook maar vervangen worden. Iemand een idee?

En soms blijken je verhalen anderen te inspireren:

Dit is getekend door Annemiek Eggermont naar aanleiding van een bericht op Facebook op basis van mijn verhaal.