Moe zijn van het niets doen, moe zijn van het weer, moe zijn van het wachten, moe zijn van het gedoe en moe zijn van alles. Soms is vermoeidheid vermoeiend. Moe zijn is een teken. Moe zijn is tekenend. Moe zijn is vertekenend. Moe van het mentale, moe van het fysieke. Moe zonder reden, moe vanwege alle redenen die te bedenken zijn. Moe in het hoofd, moe in het lijf.
Soms komt er een moment waarop alles ‘NEE!’ uitroept. Waarop zelfs het brein zegt ‘Joh, stop er eens mee voor even.’ Zo’n moment komt wanneer het zin heeft, wanneer het nodig is en vooral ook wanneer het eigenlijk niet uitkomt. Zulke momenten kun je negeren, zulke momenten kun je registreren. Maar naar zulke momenten kun je beter luisteren. De batterij is leeg. Er moet opgeladen worden. Doorgaan betekent blijvende schade, al zullen de meesten het niet zo merken. Schadelijke gevolgen voor latere momenten waarop er eerder ‘NEE!’ zal worden uitgeroepen.
‘Maar vroeger kon ik dit zonder moeite?!’ Een opmerking en vraag ineen die getuigt van het niet luisteren naar je eigen lijf. Innerlijke oren die Oost-Indisch doof zijn doen hun eigenaar geen goed.
Foto door howling red via Unsplash