Er waren beren, veel beren. En er waren weinig schapen, te weinig schapen. De prikkels van overdag wilden niet in de hen toegewezen hersencellen worden opgesloten en de anticipatie van wat nog komen moest mengde zich met grote mond in het geheel wat uiteindelijk te veel bleek. Klaas Vaak verdween met de noorderzon naar beter ontvankelijke slachtoffers.
Er zijn nachten dat je elke minuut voorbij hoort tikken en dergelijke nachten zijn hopelijk zeldzaam al wil het bij velen in een regelmaat zijn dat het tot wanhoop leidt. In mijn geval leidde het slechts naar een dag waarin alles in stroop vast leek te zitten. Traag met bewegen, traag met denken en traag met beseffen. Een traagheid die in schril contrast stond met de nacht ervoor waarin het hoofd rondtolde en een race aan het houden was tegen zichzelf. Waarin gedachten van links naar rechts, van naar beneden naar boven en alle diagonalen ertussenin leken te schieten.
Bestaat er een rem?