We keren weer terug naar een “normaal”. Maar wat is normaal eigenlijk? Voor mij was er weinig veranderd en de aanpassingen die het ‘nieuwe normaal’ vormen zijn eigenlijk net die dingen die de weinige veranderingen inhielden. Mijn normaal is grotendeels het normaal dat de afgelopen weken het leven bepaalde. Het contact met anderen is juist wat ontbrak maar de rest was perfect. Het voelde goed. Het voelt goed. Nu het contact nog.
Want dat mis ik wel. Ik snak naar een vol terras, live muziek van singer-/songwriters. Ik kijk uit naar poëzie voordrachten, het bezoeken van musea en galeries. Maar in het nieuwe “normaal” dat mij geschetst is op het journaal en op de websites van overheid en media is daar allemaal weinig ruimte voor. Reserveren om op het terras te mogen zitten doet enorm af aan de spontaniteit van het moment. Juist die spontaniteit, het du moment kunnen beslissen of je wel of niet iets doet is zo prettig. Nu moeten we alles plannen in ons leven, zelfs onze vrijetijdsbeleving. Dat vind ik minder dan normaal eerlijk gezegd.