Het is alweer een fors aantal jaren geleden dat ik afscheid nemen moest van mijn moeder en een paar jaar later van mijn vader. Een gemis dat ik tot op de dag van vandaag nog altijd voel. Het waren mensen waarvan het hart op de juiste plaats zat maar, zoals het ouders betaamt, niets begrepen van hun zoon.
Dat dacht ik tenminste. Nu we alweer een flink aantal jaren verder zijn en ikzelf ook wat ouder ben begrijp ik mijn ouders veel beter. Ja, ze begrepen mij niet altijd, alhoewel ze meer van me begrepen dan mij soms lief was. Ik denk dat geen enkele ouder hun kinderen ten volle begrijpen, toch zeker niet als het kinderen zijn die complex in elkaar steken. Ik neem dan ook mijn petje af voor al die ouders die het dag in, dag uit, voor elkaar krijgen om hun kroost gekleed en gevoed de deur uit te krijgen. Eerlijk gezegd ook voor die ouders die het niet lukt. Ouderschap is geen wetenschap, het is geen kunstje en het is zeker geen roeping. Misschien ergens een mix van dat alles en meer. En helaas ook zeker niet voor iedereen weggelegd, alle goede zorgen en bedoelingen ten spijt.
De reden waarom ik juist nu aan ze denk is wellicht de tijd van het jaar, mijn leeftijd of gewoon mijn melancholieke, nostalgische aard en blik op mijn verleden. Ook hier waarschijnlijk een mix van dat alles. Soms mis je gewoon het ouderlijke advies. Advies over vraagstukken waar je tegen aanloopt, blokkades op je pad of gewoon de grote vragen des levens. Niet dat ik verwacht dat zij daarop de antwoorden zouden hebben maar ze zouden meestal wel in staat zijn om me te helpen, te troosten, te duwen in een richting die misschien niet de juiste richting is maar in ieder geval beter is dan de stilstand die ik soms ervaar.
Ik heb denk ik een duwtje nodig…..