Hoe groeien we zonder schade? Hoe komen we een leven door minus de scheuren, de gaten en de krassen, fysiek en mentaal? En is dat wenselijk? Hoe vormt deze schade ons? Hoe vormen wij de mensen rondom ons door deze schade?
Zijn onze keuzes niet gebaseerd op eerdere schades en pijnen? Of deze keuzes nu positief of negatief uitpakken, ze zijn het gevolg van onze ervaringen inclusief de pijnlijke momenten. We leren van ze, passen onze toekomstige handelingen aan (als het goed is) en trachten dezelfde valkuilen te vermijden. Iets met ezel en steen en twee keer ergens tegenaan stoten. Maar wat als de lessen niet landen? Er onbegrip blijft over de oorzaak en er dus geen lering getrokken kan worden? En van hoeveel van deze momenten blijft de les onopgemerkt?
Hoe vaak stoten we tegen dezelfde steen?
Foto door Andriana Ring