Over falende planning en frustraties

Goed. Daar zitten we dan. Een paar weken verder in mijn studie en nu al vastgelopen in, wat ik voor het gemak maar noem, het vluchtelingen gedrag. Het blijkt lastiger dan ik dacht om mij toe te leggen op de studie met al die afleiding om mij heen zoals het organiseren van evenementen, het lezen van kranten en het bekijken van de nimmer aflatende stroom Facebook, Twitter en Linkedin meldingen. Kortom, time management problemen te over. Getting Things Done. Het boek wat mijn vriendin gelezen heeft zou voor mij ook een aanrader zijn maar ik kom niet eens toe aan het lezen van het boek dus hoe ik het doen van dingen dan ook daadwerkelijk ga leren is voor mij nu even gehuld in nevelen van koffiedik. Structuur aanbrengen is blijkbaar niet mijn ding. Gelukkig bestaan er deadlines, studiegroepen en herinneringsmailtjes die ik vakkundig weet te negeren, ontwijken en verwijderen. Immers, er zijn belangrijker zaken toch? Toch!? Vertwijfeling alom dus.

Ik weet dat ik dit kan, dat ik het wil en vooral ook dat ik het moet als ik een nieuwe toekomst op wil gaan bouwen maar eerlijk is eerlijk, het komt niet vanzelf. Zoals niets ooit vanzelf komt. Althans niet bij mij. Dus dwing ik mijzelf de boeken in, probeer ik een werkbare planning te maken en eraan vast te houden en laveer ik tussen de ijsschotsen van afleiding door om toch mijn doel te behalen. Maar al bij de eerste de beste ijsberg blijk ik Titanic te heten. Weg planning, weg voornemen. Ach ja. Ik zal mijzelf wel weer als een echte student geen verhouden tot mijn studie; alles op het laatste moment plannen en glorieus slagen (of falen maar dan zijn er altijd nog herkansingen).

Okay.. ik chargeer een beetje. Ik ken mijzelf goed genoeg om te weten dat ik vooral last heb van faalangst, succesangst of andere fobieën. Ik moet het ritme nog vinden. De naald in de juiste groef plaatsen. En dat heeft tijd nodig. Maar frustrerend is het wel. Uiteindelijk raak ik zo gefrustreerd dat ik mij over alles heenzet en alsnog een ritme weet te vinden waarin ik functioneer en ik mijn doelen daadwerkelijk behaal in de gestelde termijn. En dan achteraf roep dat het zo makkelijk was en ik geen idee heb waarom ik er zo moeilijk over deed.

Dus mocht ik gefrustreerd overkomen als je mij in de straten van Oosterhout, Den Bosch, Rotterdam, Breda of incidenteel ergens anders tegenkomt dan weet je waarom. Geef me dan gewoon een schouderklopje, vertel me dat ik op de goede weg ben en dat ik me vooral geen zorgen hoef te maken omdat ik het toch altijd wel tot een goed einde weet te breien.

Of trakteer me gewoon op een kop koffie.