Ondanks dat alles stil staat vervallen toch allerlei documenten. Zo ook mijn rijbewijs. Ik mag later vandaag een nieuw exemplaar in ontvangst nemen. Hiervoor moest ik een afspraak maken om ter plaatse in de wachtruimte te mogen gaan zitten. Afspraak inplannen betekent overigens niet dat je naam omgeroepen wordt op het afgesproken tijdstip. Net als in de cafetaria hou je de menigte in de gaten om je beurt te bepalen.
We moeten meer dan anderhalve meter uit elkaar blijven, onze handen desinfecteren tot ze schraal worden, wassen na elke boodschap die je haalt in de winkel. Liefst ook alle verpakkingen even desinfecteren voor je de boodschappen in de kastjes plaatst. Vervolgens je kleren in de was gooien, bij elke handeling weer je handen desinfecteren en na het aanzetten van de wasmachine zelf nog even een warme douche pakken waarbij de desinfecterende zeep ruimhartig wordt gebruikt. Niet te bescheiden, gewoon een halve fles. Dat is het advies van een vriendin van me die angstig de wereld inblikt en bij elke blik die binnengeworpen wordt de ramen aan de binnenzijde schoonmaakt met brandspiritus. Dat vervelende virus zou zich eens door het glas heen kunnen wurmen en zo het fort alsnog binnendringen. Mijn uitstapjes naar onder andere het stadhuis en de supermarkt ziet ze als een gruweltocht. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Je zult maar binnen de risicogroep vallen terwijl je voorheen al worstelde met hypochondrie.
Nu moet ik eerlijk bekennen, ik kijk er ook niet naar uit. Voornamelijk vanwege het al eerdergenoemde anderhalve meter beleid waarbij ik het lastig vind mij aan deze nieuwe eenheid te houden.